Waarom Lucifer (ook) de naam van de duivel is (7/8)
-->
In het najaar van 2016 hield ik in het kader
van “Bruisende Kerk”, een congres voor jonge katholieken in Gouda, een inleiding
met als titel: “Meer houden van de Kerk: in de leer bij Ignatius van Loyola en
Lucifer.” Hier volgen enkele uittreksels. 7/8
Het
luciferprincipe
Een
tweede tip gaat over hoe je heikele punten over de Kerk ter sprake kan brengen
bij de betrokkenen. De voorkeursoptie voor dankbaarheid is immers geen
vrijgeleide voor leugen. Wie echt houdt van de Kerk durft haar te confronteren
met haar schaduwzijden. Maar hoe doe je dat best? Hier wil ik iets zeggen over
het luciferprincipe.
De etymologie van lucifer is eenvoudig. Lux (licht) en ferre (dragen). Lucifer is de lichtdrager, diegene die het licht
aanreikt, het licht van de waarheid. In het Nieuwe Testament verwijzen licht en
waarheid doorgaans naar Jezus. Maar Lucifer is ook een naam van de duivel. Is
aanreiken van het licht van de waarheid dan duivels?
Wat
verstaan we echter onder waarheid. Waarheid is meer dan een opsomming van
feiten. Waarheid, in de bijbelse betekenis, heeft steeds iets te maken met relatie:
van liefde, respect, vertrouwen ...
Hier ligt het verschil met Lucifer. Lucifer, de duivel, spreekt
de waarheid, kurkdroog en staalhard. Hij
plaatst ze onder zo’n keihard neonlicht dat het ondraaglijk is om aan te zien.
Hij confronteert de mens met zijn fouten, zonder enig perspectief op heling of
vergeving. En dan wordt die confrontatie duivels … Een andere bijbelse naam
voor de duivel is aanklager. De duivel klaagt aan. Terecht. Er is niets tegen
in te brengen. Dat maakt zijn aanklacht zo destructief. En dat is precies de bedoeling.
-->
Reacties