Wanneer word je echt christen? - Piet van Breemen sj


Wanneer je je veroordeeld voelt, dan zijn je creativiteit, je vermogen om lief te hebben, je levensvreugde en je gevoel van heelheid geblokkeerd. Als je dan plots of geleidelijk aan snapt dat je niet verworpen of veroordeeld bent, maar wel aanvaard en bemind door iemand anders op wie je steunt, dan ervaar je hoe weldoend en helend die ervaring is.

Alles wordt anders. Er is opnieuw zonneschijn en je hebt zin om te zingen. Je kan opnieuw vrolijk zijn en je vreugde doorgeven aan anderen. Je kan opnieuw delen en liefhebben. Je bent een nieuw mens, een nieuw schepsel. Wat onmogelijk was zolang je je veroordeeld wist wordt nu mogelijk.

Het was de zending van Christus om de mens tot deze verzoening en wedergeboorte te brengen. Diegenen die deze boodschap gesnapt hebben, diegenen die leven van deze ervaring noemen we christenen.

Piet Van Breemen sj

Reacties

Anoniem zei…
Als je de andere mens kunt lief hebben, naar het voorbeeld van Christus! Ghislaine
19 september 2023 om 10:37
Anoniem zei…
Wat een mooie duidelijke verwoording. Het oordeel is de gevangenis, vergeven maakt vrij. Een beschuldiging en hiermee een veroordeling kan alleen maar gered worden met vergeving. Dank voor deze tekst.
19 september 2023 om 18:51
Anoniem zei…
Er is gedrag dat veroordeeld moet worden. En voor de dader zelf die geen inzicht heeft in het gepleegde misdrijf is de aanvaarding van de veroordeling van dat gedrag dan heel moeilijk.
Anders is het met de mens achter het gedrag. De mens is niet gelijk aan zijn gestelde gedrag. Dat onderscheid blijven zien is moeilijk zeker vanuit het standpunt van slachtoffers. Bepaald gedrag heeft hun leven verwoest. Niettegenstaande die moeilijkheid is het de grote uitdaging van het christen zijn.
20 september 2023 om 11:39
Een reactie posten

Meest gelezen

Waarom jongeren wel graag eens een "echte" mis meemaken

Afbeelding
In deze serie bied ik tien beschouwingen aan over opvoeden tot vrijheid. Ze zijn alle rechtstreeks of onrechtstreeks geïnspireerd aan de ignatiaanse traditie.  (4/10)     De relatieve levensbeschouwelijke leegte waarin vele jongeren opgroeien heeft als gevolg dat er een groeiende openheid ontstaat t.a.v. voorstellen van zin en duiding. Het is perfect mogelijk om met jongeren te spreken over godsdienst. Als je 12-jarigen of 18-jarigen in een abdij een monnik laat ontmoeten, dan is er een grote aandacht, en kan er een buitengewoon gesprek ontstaan. Jongeren gaan (zo goed als) nooit naar de mis, maar een “echte” mis dat willen ze wel eens meemaken. De tijd van de ideologische generatiekloof en van het a priori verwerpen van elk levensbeschouwelijk aanbod is voorbij.   Die vernieuwde openheid ontwikkelt zich echter op een bodem van een “voor de hand liggende” zinloosheid, subjectivisme en relativisme. Alles kan waar zijn, en ongeveer alles staat op hetzelfde niveau. Christen
Meer lezen

De echte oorzaak van het lijden

Afbeelding
Anthony de Mello sj (1931 – 1987) was een   Indisch jezuïet en psychotherapeut. Hij had veel aandacht voor de dialoog tussen de ignatiaanse spiritualiteit en de Indische wijsheidstraditie. De Mello is bekend om zijn korte verhaaltjes. De leerlingen discussieerden druk over de oorzaak van het menselijk lijden. Sommigen zeiden dat dit kwam door egoïsme; anderen door misleiding; weer anderen door het onvermogen het ware van het onware te scheiden. Toen men de vraag aan de wijze voorlegde zei hij: “Al het lijden komt voort uit het onvermogen om in zijn eentje de stilte in te gaan.” Anthony de Mello sj
Meer lezen

Hoe de bijna-dood-ervaring inzicht kan verschaffen in wat vergeving is - Homilie van Nikolaas Sintobin sj

Afbeelding
Hier vind je mijn homilie voor deze zondag. 24 ste zondag door het jaar (A) Sir. 27, 30-28, 7                      Ps. 103            Rom. 14, 7-9               Mt. 18, 21-35 Je hoort er regelmatig van: bijna-dood-ervaringen: mensen die de dood in de ogen hebben gekeken maar het er toch levend hebben van afgebracht. Of nog, mensen die erg ziek zijn geweest en die uiteindelijk genezen zijn. Vele van deze mensen hebben iets bijzonders. Vaak kunnen ze er niet over zwijgen. Ze zijn zo dankbaar dat ze nog leven. Ze ervaren elke dag als een geschenk. Ze beseffen dat ze net zo goed dood hadden kunnen zijn en zijn erkentelijk voor wat ze bestempelen als een tweede kans die hen is gegeven. Ze hebben de indruk van veel intenser te leven, van meer te genieten. Ze zijn zich bewuster van al het mooie en het goede dat hen elke dag opnieuw, zomaar, te beurt valt. Objectief is er vaak maar weinig veranderd in hun leven. Toch is alles anders geworden. De reden is dat ze voortaan met een
Meer lezen

Wat een brabbelende peuter je kan leren over geloven in Jezus

Afbeelding
Hier vind je mijn homilie voor deze zondag. 21 ste zondag door het jaar (A) Jes 22,19-23     Ps 138(137),1-2a.2bc-3.6.8bc           Rom 11,33-36           Mt 16,13-20 Spreken is iets wat je leert. Het begint vroeg en duurt lang. Een baby begint te brabbelen aan drie maand. Tussen twee en drie jaar begint de peuter persoonlijke voornaamwoorden te gebruiken. Hij zegt niet meer “eten”, maar “ ik eten”. Het kindje begint te beseffen dat het bestaat los van mama of papa en laat dat duidelijk blijken. Op sommige ogenblikken kan het erop lijken dat het woord “ik” het belangrijkste woord is dat er bestaat en dat “jij” of “wij” niet bestaan. Later komt er nog een andere etappe. Een die heel lang kan duren. Die van het gebruik van men en ze : “ men zegt dat” of “ ze vinden dat”. Eerder dan te vertrouwen op het eigen aanvoelen, denken of geloven, gaan we veel aandacht geven aan wat anderen aanvoelen, denken of geloven. Het voelt veilig als je je kan verschuilen achter die
Meer lezen

Moet je als christen zélf al de miserie van de wereld dragen? Homilie Nikolaas Sintobin sj

Afbeelding
23ste zondag A: Ez. 33, 7-9; Rom. 13, 8-10; Mat. 18, 15-20 Kent u artikel 422 bis van het Belgisch Strafwetboek? Ik lees het u even voor: Met gevangenisstraf van acht dagen tot (een jaar) en met geldboete van vijftig tot vijfhonderd € of met een van die straffen alleen wordt gestraft hij die verzuimt hulp te verlenen of te verschaffen aan iemand die in groot gevaar verkeert, hetzij hij zelf diens toestand heeft vastgesteld, hetzij die toestand hem is beschreven door degenen die zijn hulp inroepen. “Schuldig verzuim” heet dit misdrijf. Inderdaad, de strafwet verplicht u en mij om mensen die in groot gevaar verkeren, te hulp te komen. Doen we dit niet, dan kunnen we strafrechtelijk vervolgd worden. Met andere woorden, de wetgever stelt als principe dat er een basissolidariteit moet bestaan tussen de bewoners van dit land. We moeten niet te ver gaan zoeken naar de oorsprong van deze wetsbepaling. We hebben er zonet drie voorlopers of, beter gezegd, grondleggers van beluisterd. Het
Meer lezen

Over een monnik die het verkeerd begrepen had

Afbeelding
Komen tot innerlijkheid, stilte, meditatie, gebed. Hoe doe je dat? Moet je daarvoor de “boze, lichtzinnige wereld” ontvluchten? Of gaat het eerder over het vinden van de juiste verhouding tot die wereld.   Dan kan je namelijk ontdekken dat de wereld geen belemmering is. Wel een toegangsdeur tot de ontmoeting met God.
Meer lezen