Hoe een kind ontdekt wat genade betekent


In de veranda van mijn grootmoeder hing een schommel. Tijdens haar laatste levensjaren ging ze daar nog graag zachtjes op zitten schommelen en neuriede dan oude kerkliederen. Ik zie haar daar nog zitten met een wit hoofddoekje omgeslagen, een tegemoetkoming aan de meedogenloze opmars van de chemotherapie.

Wanneer ik als opgroeiende jongen haar opzocht, dan vroeg ze me altijd om een poosje naast haar op de schommel te komen zitten. Dan klopte ze met haar hand zachtjes op mijn been en sprak mij toe met “m’n allerliefste”. Zolang mijn grootmoeder leefde, was er altijd - ondanks al haar pijnen – voor mij een plaatsje vrij op de schommel.


Mocht iemand mij vragen om de betekenis van ‘genade’ uit te leggen, dan zou ik een tekeningetje maken van mijn grootmoeders schommel. De plek waar ik mij nooit voorzichtig moest uitdrukken of uitleg geven. Ik hoefde mij geen zorgen te maken, ongeacht wat voor ballast ik ook met me meedroeg. De schommel in de veranda, symbool van mijn grootmoeders aanwezigheid, schonk me zonder enige voorwaarde genade.

Terry Hershey

Reacties

Anoniem zei…
Ja, wonderlijk hoe mensen , mijn moeder, kennissen en familie in het leven staan en hun zachtheid en kracht uitstralen wat de ander en ook mij gerust kan stellen. Dit geeft vertrouwen. Zo heeft de dood mij vertrouwen gegeven, ik hoop dat deze vorm van genade bij me blijft.
4 maart 2020 om 09:39
Truus Van Dam zei…
Zelf heb ik mijn grootouders niet gekend.Maar onze kinderen hebben wel hun oma gekend ,een die altijd moest werken 5 kinderen .En mijn eigen moeder die al jong weduwe was,ik was 5 toen mijn vader overleed zei heeft het niet zo makkelijk gehad maar dat realiseer je pas als je zelf ouder word.Was wel lief voor onze kinderen.
4 maart 2020 om 13:37
Elisabeth zei…
'Genadeplekje', wat leuk gezegd, als kind op het tuinpad...ik zat er hoopjes zand te maken en de korreltjes rolden er weer af...later onkruid wieden op het pad, leren fietsen, wandelen met mijn moedertje. Ook de trapjes aan de voordeur, alleen in het zonnetje, de wolken wegkijken op zondag en te bedenken dat de zon er altijd wel moest zijn op zo'n dag, wat een vredige rustige heuglijke momentjes😊💫🌤️
4 maart 2020 om 14:01
Een reactie posten

Meest gelezen

Wat verrijzenis kan betekenen in de dierenwereld en in jouw leven - Adembenemende video

Afbeelding
Deze video-beelden zijn adembenemend. Een echte thriller met een onwaarschijnlijk einde. Zomaar, toevallig, opgenomen door toeristen in het Krugerpark in Zuid-Afrika. Onderaan vind je enkele vraagjes om met dit document naar de diepte te gaan. In deze beelden uit het dierenreservaat kan je zien hoe het leven sterker is dan de dood, hoe het brute geweld uiteindelijk het onderspit moet delven voor het broze nieuwe leven; in gelovige termen uitgedrukt, hoe God kiest voor wat klein en kwetsbaar is; of nog, hoe God het geknakte riet niet breekt en kleine en zwakke mensen groot maakt. Ook al kan dit lang duren, gaat het doorheen ups en downs, en lijkt alles totaal en reddeloos verloren. o Ik kan verwijlen bij deze beelden en deze boodschap in mij laten doordringen. Durf ik, ben ik bereid hierin te geloven? o Ik kan ook zien wat dit betekent in mijn leven: waar heb ik moeten vechten, waar hebben anderen gevochten met en voor mij en ben ík gered geworden uit iets wat objectief uitzichtl
Meer lezen

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Afbeelding
Paus Franciscus wordt uitgenodigd tot iets dat niet meteen zijn specialiteit is. Toch geeft hij deze Cubaanse circusartiesten een kans. En meteen ook zichzelf. Met een meer dan behoorlijk resultaat tot gevolg.   Hoe reageer jij als je iets gevraagd wordt waarvan alles doet vermoeden dat je het niet kan?   Dat gebeurt namelijk wel vaker in een mensenleven. Vaak wordt een mens geroepen tot iets waartoe hij zichzelf niet in staat acht en dat nochtans zijn weg naar geluk blijkt te zijn.  
Meer lezen

Waarom we stille zaterdag graag overslaan - de uitleg van Karl Rahner sj

Afbeelding
In de lezingendienst van het brevier vinden we op Stille Zaterdag een boeiende uitleg van Karl Rahner sj over Stille Zaterdag. Enkele uittreksels. “Als we denken aan Stille Zaterdag, valt iets merkwaardigs op: in ons godsdienstig leven slaan we deze dag over. We vieren Goede Vrijdag en Pasen, … Wat er tussen deze twee dagen ligt, namelijk Stille Zaterdag, slaan we over. … Toch belijden we, telkens als we de apostolische geloofsbelijdenis … uitspreken: Hij is nedergedaald ter helle . En dit is de tekst die bij Stille Zaterdag hoort. … Het betekent op de eerste plaats: Jezus is waarlijk gestorven. … De dood heeft Jezus vastgehouden als in banden. Hij was in de dood. … Omdat wij uit hetzelfde hout gesneden zijn en ook midden in het leven reeds onze dood sterven, kunnen wij zijn lot niet enkel van buiten af begrijpen, maar wij kunnen het delen. Gelovend ervaren wij dat zijn nederdaling in de machteloosheid van  ons mens-zijn alle paaszaterdag-uren van ons leven geheiligd heef
Meer lezen

Kan je vandaag nog in Jezus geloven zoals 2000 jaar geleden? - Homilie van Nikolaas Sintobin sj

Afbeelding
Homilie van Beloken Pasen Een tijd geleden bracht ik het WE door met een jong koppeltje. Ze zijn 25 jaar oud en kennen elkaar reeds 8 jaar. Ze wonen beiden in Parijs. Beide jonge mensen willen trouwen met elkaar en gedurende dat WE hebben we hun huwelijk voorbereid. Ik vroeg hen me uit te leggen wat het christelijk geloof voor hen precies betekent.   Hoewel ze dit niet afgesproken hadden, vatten ze elk hun geloof in drie punten samen: 1)     een aantal waarden; 2)     een relatie tot een liefhebbende God; 3)     en een houding van verantwoordelijkheid naar de andere mensen. Ik zei hen vervolgens   dat christenen deze drie punten gemeenschappelijk hebben met Joden en moslims. Dat, bijgevolg, deze drie elementen, hoe belangrijk ook, niet typisch christelijk zijn. Beiden waren verbouwereerd. Ik denk nochtans dat vele christenen desgevraagd een gelijkaardig antwoord zouden geven. Het Evangelie van deze Beloken Pasen gaat hierover: het geloof in Jezus als de
Meer lezen

Over wassen van een aidszieke en Witte Donderdag - homilie Nikolaas Sintobin sj

Afbeelding
Witte Donderdag  2024 Als   jezuïet in opleiding woonde ik in Parijs. Elke zaterdagmorgen was ik er vrijwilliger op een dienst voor palliatieve zorgen. De helft van de bedden was voorbehouden voor terminale aidspatiënten. Een van hen was Jean-Louis, een dertiger. Hij was vel over been. Gevolg van chronische diaree. Ik stapte zijn kamer binnen om wat bij te praten. Op dat eigenste ogenblik zag ik Jean-Louis uit zijn bed opspringen. Net op tijd om te voorkomen dat hij zichzelf zou bevuilen door de gevolgen van een zoveelste oncontroleerbare darmkramp. De geur was onuitstaanbaar. Maar nog pijnlijker was de gelaatsuitdrukking van die naakte man. Hij wist niet waar te kruipen van schaamte en walging. Ik ook niet … Amper een minuut later stond er een verpleegster. Een jong meisje met een prachtige glimlach. Met een kwinkslag stapte ze, door de smurrie heen,   naar Jean-Louis toe. Ze reinigde hem en hielp hem terug zijn bed in. Haar eigen baby had ze niet met meer zachtheid en liefde
Meer lezen