Hoe een kind ontdekt wat genade betekent
In de
veranda van mijn grootmoeder hing een schommel. Tijdens haar laatste
levensjaren ging ze daar nog graag zachtjes op zitten schommelen en neuriede
dan oude kerkliederen. Ik zie haar daar nog zitten met een wit hoofddoekje omgeslagen,
een tegemoetkoming aan de meedogenloze opmars van de chemotherapie.
Wanneer ik
als opgroeiende jongen haar opzocht, dan vroeg ze me altijd om een poosje naast
haar op de schommel te komen zitten. Dan klopte ze met haar hand zachtjes op
mijn been en sprak mij toe met “m’n allerliefste”. Zolang mijn grootmoeder
leefde, was er altijd - ondanks al haar pijnen – voor mij een plaatsje vrij op
de schommel.
Mocht iemand
mij vragen om de betekenis van ‘genade’ uit te leggen, dan zou ik een
tekeningetje maken van mijn grootmoeders schommel. De plek waar ik mij nooit
voorzichtig moest uitdrukken of uitleg geven. Ik hoefde mij geen zorgen te maken,
ongeacht wat voor ballast ik ook met me meedroeg. De schommel in de veranda,
symbool van mijn grootmoeders aanwezigheid, schonk me zonder enige voorwaarde
genade.
Terry Hershey
Terry Hershey
Reacties