"In alle dingen"

Hieronder vind je mijn homilie voor deze zondag. 22 ste zondag jaar B Deuteronomium 4,1-2.6-8    Jacobus 1,17-18.21b-22.27      Marcus 7,1-8.14-15.21-23 Misschien ken je dit verhaal wel. Het is waar gebeurd. De oude Ignatius werd in Rome ooit aangesproken door een jonge jezuïet met een nogal gedurfde vraag. Vader Ignatius, hoe zou u reageren mocht de paus beslissen de Sociëteit van Jezus op te heffen? Ignatius keek de jonge man aan en had zijn antwoord meteen klaar: ik denk dat ik snel naar de kapel zou gaan. Ik zou er een minuut of 10 voor het heilig sacrament bidden en vervolgens, met grotere vreugde, op zoek gaan naar een betere wijze om God onze Heer te dienen . Misschien vindt u dit wel vreemd. Was Ignatius dan zo weinig bekommerd om die Sociëteit van Jezus? Dat was toch zijn levenswerk? Ik vermoed dat Ignatius zielsveel hield van dat bijzondere apostolische instrument waarvan hij de geestelijke vader was. Maar dat belette hem niet te beseffen dat het uiteindeli

Pedro Arrupe sj was Algemeen Overste van de Sociëteit van Jezus van 1965 tot 1983. Hij was een uitzonderlijk charismatisch, biddend man. Onderstaande tekst is van zijn hand.  Niets heeft zo’n daadkracht als het vinden van God, dat wil zeggen, het verliefd worden op een absolute en beslissende wijze. Datgene waar je verliefd op bent, datgene wat je verbeelding in de ban houdt, dat zal alles doorweven. Het zal bepalen wat je ’s morgens uit bed krijgt, wat je ’s avonds zal doen, hoe je je weekeinden zal doorbrengen, wat je zal lezen, wie je kent, wat je hart raakt en breekt, wat je vreugdevol en dankbaar tot verwondering brengt. Word verliefd. Blijf in die liefde. Dat zal alles bepalen. Pedro Arrupe sj

Ik smeek je bij de genade van Jezus Christus: vergeet wat achter je ligt. En, alsof je voor de eerste maal begon aan je lange reis, vertrek enthousiast, met flinke pas, op het pad van de deugd .                                  Ignatius van Loyola

Uittreksel uit de homilie van paus Franciscus dd 15 mei 2015 (commentaar op Hand 18, 9-18 ) Daarom zegt   Jezus tot Paulus: “Wees niet bang. Blijf verkondigen.” Angst is geen christelijke houding. Je zou kunnen zeggen dat het de houding is van een opgesloten dier, zonder vrijheid,   dat niet in de toekomst kan kijken, iets nieuw beginnen, goed doen … altijd maar neen. “Neen, wat het is gevaarlijk, want, want ….” Dit is een ondeugd. Angst maakt kapot. Wees niet bang en   vraag om de genade van de moed, de moed van de Heilige Geest die Hij ons zendt. Er zijn angstige gemeenschappen, die altijd kiezen voor zekerheid: “Neen, neen, we doen het niet … Neen, neen, dit is niet mogelijk, dat is   niet mogelijk.” Het lijkt wel alsof ze boven de ingang geschreven hebben: “Verboden toegang”. Alles is verboden als gevolg van angst. Als je zo’n gemeenschap binnentreedt dan voel je dat de lucht er verschraald ruikt. Het is immers een zieke gemeenschap. Angst maakt een gemeenschap ziek.

Geduld - 3 /7 Geduld, zo leert de filosoof, is een houding van vertrouwen en van hoop.  Je laten leiden door geduld is heel verschillend van je laten leiden door angst. Angst is geen goede raadgever. Het dreigt je ogen te sluiten voor de kleine, soms heel discrete mogelijkheden die zich aandienen. Angst kan je zo vastprikken op het goede dat niet is of het negatieve dat wel is, dat je het mooie en het goede die zijn of komen niet meer ziet. Zo onverwacht en anders als ze kunnen zijn.  Geduld is een houding van aandacht. Het is meer dan passief wachten. Het is uitkijken naar de toekomst waarvan je hoopt en gelooft dat die beter zal zijn, soms tegen beter weten in.  Zo kan geduld de innerlijke zintuigen aanscherpen. Zozeer dat wat onzichtbaar, onvoelbaar of onhoorbaar leek, geleidelijk aan toch opgemerkt wordt. Het is indrukwekkend hoe sommige chronisch zieke mensen kunnen genieten van kleine dingen. Zo klein, dat anderen ze niet opmerken en er daardoor ook niet kunnen

  Het woord "nederigheid" is vandaag zo goed als taboe geworden. Nochtans is het een kernbegrip uit het christelijk geloof. Het wordt beschouwd als dé kernwaarde van Jezus zelf. In deze vlog/video legt Nikolaas Sintobin sj in minder dan twee minuten uit waar nederigheid eigenlijk over gaat. Klik hier of op onderstaande foto om de video te bekijken.

Ingetreden in de Karmel als 15-jarige en gestorven op 24-jarige leeftijd, is Thérèse van Lisieux een van de grote heiligen van onze Kerk. Haar autobiografie ( Geschiedenis van een ziel ) is een parel.  Ziehier een uittreksel voor deze zondag. Nalv haar verlangen om regelmatig de communie te mogen ontvangen (iets wat toen niet gebruikelijk was) schrijft Theresia het volgende: "God daalt niet iedere dag uit de hemel af om in een gouden ciborie te verblijven; Hij zoekt een andere hemel die Hem oneindig veel dierbaarder is dan de eerste, namelijk de hemel van onze ziel, die naar zijn beeld gemaakt is, de levende tempel van de aanbiddelijke Drie-eenheid."

Aan het einde van een stilte-WE in de Oude Abdij van Drongen deelde een jonge man zijn conclusie. Ze zette me aan het nadenken. Ik heb vastgesteld dat in de stilte de tijd langer duurt. Ik denk dat ik vaker de stilte in moet. 

Geduld -  2/7 Wat is geduld? Het woord zegt het zelf. Geduld komt van dulden . Iets dulden wil zeggen dat je iets aanvaardt, dat je ermee instemt, het verdraagt, enzovoort. Soms tegen je zin, maar toch. Je aanvaardt te ondergaan wat is, omdat het is. Hier gaat een grote wijsheid achter schuil. Als je het tenminste juist interpreteert. Je kunt immers niet om het even wat aanvaarden.  Soms is het, integendeel, zinvol en wenselijk om je te verzetten en de strijd aan te gaan. Maar dat vechten kan vechten tegen de bierkaai worden. Sommige zaken kan je nu eenmaal niet veranderen. Niet op korte termijn. Soms nooit. Je kunt die onveranderlijkheid, op min of meer subtiele wijze, ontkennen. Dat gebeurt vaker dan je zou denken. Dan dreigen je inspanningen verloren moeite te zijn.  Je kunt die energie ook investeren in het zoeken naar een wijze om constructief met die vervelende feitelijkheid om te gaan, om ermee te dealen. Eerder dan een laf je neerleggen bij, is dit een actieve en

De komende dagen zal ik in volledige stilte doorbrengen. Dat gun ik mezelf elk jaar gedurende een week.  Geen nieuwe blogs dus tot en met donderdag 22 augustus. In dit videootje leg ik kort en bondig uit waarom waarom stilte zo belangrijk kan zijn in de zoektocht naar God. Klik hier om de video te bekijken of klik op onderstaande foto.

Op www.igniswebmagazine.nl  verscheen een bijdrage van de hand van Peter van Dael sj, kunsthistoricus. Vertrekkend van een gravure probeert hij, doorheen de visuele en litteraire heen, door te stoten naar de kern van het mysterie dat de Katholieke Kerk vandaag viert. Hieronder een uittreksel uit de overweging van Peter van Dael sj "Op het feest van Maria Tenhemelopneming vieren de gelovigen hun roeping. Waartoe zij geroepen zijn, wordt hun in beelden en visioenen voorgehouden. En ook de weg daartoe: het is de weg van de kleine dienstmaagd, die niet uit is op macht en rijkdom, maar gelooft in haar roeping, en haar rijkdom zoekt in God, die de geringen verheft en de hongerigen overlaadt met gaven. Zij vieren een visioen, dat werkelijkheid wordt telkens wanneer zij kiezen voor dienstbetoon in plaats van machtsvertoon." Klik hier om het volledige artikel te lezen.

Hoofdstuk 15 uit het Evangelie volgens Lucas bevat drie parabels over barmhartigheid: het verloren schaap, de verloren penning en de parabel over de vader van twee zonen. Die laatste parabel is de langste en kenmerkend voor de heilige Lucas. Het verhaal gaat over de ‘verloren zoon’ en de zoon die gelooft dat hij ‘rechtschapen’ en ‘godvrezend’ is. Deze drie parabels spreken over de vreugde van God. God is blij. Dit is toch wel opvallend: God is vervuld van vreugde! En wat betekent nu die blijdschap van God? De vreugde van God betekent barmhartigheid… Het is de blijheid van de herder die zijn lammetje terugvindt. Het is de vreugde van de vrouw die haar penning terugvindt. En het is de blijdschap van de vader die zijn verloren zoon thuis welkom heet. De zoon waarvan men dacht dat hij dood was. Maar die opnieuw tot leven is gekomen en die terug naar huis is gekeerd. Hier is het volledig Evangelie - hier! De hele Blijde Boodschap, alles van het christendom, staat hier. Maar men moet ver

Ingetreden in de Karmel als 15-jarige en gestorven op 24-jarige leeftijd, is Theresia van Lisieux een van de grote heiligen van onze Kerk. Haar autobiografie ( Geschiedenis van een ziel ) is een parel. Het getuigt van een uitzonderlijk geloof, onderscheidingsvermogen en ervaring in de liefde. Graag bied ik u enkele uittreksels aan. Jezus was zo goed mij over dit mysterie te onderrichten. Hij bracht mij het boek van de natuur onder ogen. Ik begreep dat alle bloemen die Hij geschapen heeft mooi zijn. De pracht van de roos en het smetteloze wit van de lelie nemen het kleine viooltje niet zijn geur af of het madeliefje zijn schitterende eenvoud.  Ik begreep dat als alle kleine bloempjes rozen wilden zijn, de natuur dan haar lentetooi zou verliezen. De velden zouden niet meer versierd zijn met bloempjes. En zo is het ook in de wereld van de zielen, de tuin van Jezus.  Hij heeft grote heiligen willen scheppen die vergeleken kunnen worden met de lelie en de rozen, maar Hij heeft ook kleinere

Geduld - 1/7 Heb je ze onlangs nog gezien, langs een sloot, kanaal of vijver? Vissers die urenlang naar een dobber staren. Even onbeweeglijk als geconcentreerd. Soms vangen ze iets. Soms niets. Zeg hun niet dat ze daar zomaar zitten te nietsen. Sportvissers lopen hoog op met hun hobby. Ze kunnen je gedetailleerd en met passie uitleggen hoe en waarom. Wat bezielt die mensen? Nu ja, Ik heb het als knaap ook gedaan, lang geleden. Eerlijk is eerlijk, ik vond het heerlijk. Ook al kan ik me niet herinneren ooit veel vis te hebben gevangen. Ik heb veel bewondering voor ouders met pubers. Bakvissen die niet weten hoe zich te gedragen en dat vaak op een heel creatieve manier duidelijk maken. Dag in dag uit. Ouders die, elke morgen opnieuw, zich voornemen om verdraagzaam en liefdevol te zijn met die kinderen die op zoek zijn naar zichzelf. Ook al wijst alles erop dat ze alleen maar op negativiteit gaan vergast worden. Vele vaders en moeders maken die goede intenties ook nog daadwerkeli

We moeten ons niet onthouden van het Brood van de Engelen omdat we daar geen  bewust plezier in vinden: dat zou zijn als omkomen van de honger omdat we niets smakelijks hadden om te eten. Ignatius van Loyola

Homilie voor de negentiende zondag door het jaar (B) 1 Koningen 19,4-8; Efeziërs 4,30-5,2; Johannes 6,41-51   Velen onder ons hebben deze morgen brood of andere graanproducten gegeten. Gewoon, zoals altijd. Brood maakt deel uit van onze dagdagelijkse werkelijkheid.  We staan er niet bij stil. We hebben het eenvoudigweg in huis. Ook onze taal verwijst ernaar: “broodnodig”, “zijn brood verdienen”, “zwart brood eten” enzovoort. Zo dadelijk zullen de misdienaars de hosties aanbrengen, het brood om de eucharistie te vieren. In geloof weten wij dat die kleine ronde stukjes ongedesemd tarwebrood, eens geconsacreerd, het lichaam zelf zullen worden van de Verrezen Heer die zich aan ons aanbiedt.  Ook hiermee zijn we vertrouwd. We horen en zien het elke week en meestal eten we ook elke week zo’n stukje brood. Als we er even over nadenken is dit eigenlijk helemaal niet zo gewoon. Wel integendeel. Wie hier bij stilstaat, in gebed of kritisch rationeel, die moet hier wel door verwonderd zij

Er is maar één middel om die kringloop ten dode te doorbreken, namelijk kiezen voor de armoede, radicaal. Jezus maakte er heel terecht de eerste zaligheid van, de drempel van zijn Rijk. Daadwerkelijke armoede om tegen je hebzucht in te gaan; armoede van geest om je eerzucht in te dijken. Zo staat, tegenover de dynamiek van het kwaad, de levensdynamiek van Jezus, de Christus, de enige die vrijheid schept. Wordt de dynamiek van het kwaad meestal op gang gebracht vanuit zwakheid, toegeven compromissen,  die van het goede krijgt haar eerste impuls gewoonlijk vanuit een bewuste keuze. Een keuze die uitgaat van mijn diepste vrijheid en die me zó bevestigt als wie ik in de grond ben, een goed en vrij mens, beeld van de algoede God, dat ze mij er als vanzelf toe brengt een tweede stap te zetten in dezelfde richting. Een paar voorbeelden. Hetzelfde landschap bekeken wanneer de zon erop schijnt of bij miezerig weer is totaal anders. Gaat het om menselijke situaties, dan zijn wijzelf d

Als je iets tot een goed eind wil brengen, dat moet jij je aanpassen aan de taak, en niet de taak aan jou. Ignatius van Loyola 

Ingetreden in de Karmel als 15-jarige en gestorven op 24-jarige leeftijd, is Thérèse van Lisieux een van de grote heiligen van onze Kerk. Haar autobiografie ( Geschiedenis van een ziel ) is een parel.  Graag bied ik u enkele uittreksels aan. “Wanneer ik niet in de recreatie was (ik bedoel tijdens de werktijd), had ik voor mijn werk wel eens met deze zuster te maken. Als mijn strijd te hevig werd, sloeg ik vaak als een deserteur op de vlucht. Ze wist absoluut niet wat ik echt voor haar voelde en heeft dus nooit kunnen vermoeden waarom ik zo tegen haar deed. Ze bleef ervan overtuigd dat haar karakter mij aangenaam was.  Op een dag zei ze tijdens de recreatie met een blij gezicht het volgende: “Kun je me zeggen, zuster Thérèse van het Kind Jezus, wat je zo in mij aantrekt? Iedere keer als je naar me kijkt zie ik je glimlachen!” Wat me in haar aantrok, was Jezus, die diep in haar ziel verborgen was. Jezus die het allerbitterste nog zoet maakt. Ik antwoordde haar dat ik glimlachte omdat

Bernard Sesboüé sj overleed in 2021. Hij blijft in Frankrijk één van de meest toonaangevende theologen. Tijdens mijn theologiestudie in Parijs ging ik hem regelmatig opzoeken. Hij was mijn studiebegeleider. Hieronder vind je zijn antwoord op de vraag: “Wat is volgens u de essentie van het christendom?”    De essentie ligt in de openbaring dat God zich voor de mens interesseert. In alle religies zien we dat de mens God zoekt. In het christendom zien we dat God zich naar de mens keert. Dit betekent niet dat God in andere religies de mens niet zoekt, maar de joods-christelijke godsdienst is de enige die dat thematiseert.  Het christendom onthult de stap van God naar de mens. Voor het christendom is het essentieel dat God bestaat, maar nog essentiëler dat de mens bestaat voor God.  De moderniteit desinfecteert God: de mens zou zich niet meer interesseren voor God en God niet meer voor de mens. Dat kan niet volgens het christendom. De mens redt zichzelf niet door zijn werken, we worden ge

Veel bezitten, hetzij materiele goederen, hetzij intellectuele of spirituele gaven, veel stevig onder eigen controle hebben   –soms kan het ook iets heel banaals zijn, objectief tenminste-   streelt onze ijdelheid en voedt onze eerzucht. Wij genieten zo graag aanzien en hebben daar dikwijls alles voor over. Elkeen heeft de neiging zich een domein uit te zoeken waarop hij/zij dat aanzien hoopt te vestigen, die erkenning : “ik ben toch iemand; ik tel nog mee !” De tweede bekoring waarmee Jezus moet afrekenen : “Jij bent toch een beschermeling van God. Wel, durf dan risico’s nemen. Gooi jezelf maar van het bovenste van de tempel naar beneden,en je zult zien ! Je zult je niet bezeren en alle mensen kijken vol bewondering naar je op. Je succes is verzekerd !” Rijkdom en eerzucht leiden tenslotte tot machtswellust en tot hoogmoed. Je gaat jezelf beschouwen, heel zelfgenoegzaam, als het centrum van de wereld. Nogmaals het kan soms om een heel klein wereldje gaan, een hoekje van

Iemand aanvaarden betekent niet dat ik zijn gebreken ontken, dat ik ze toedek of probeer weg te praten. Aanvaarding betekent ook niet dat ik alles wat die persoon doet prachtig vind. Het tegendeel is waar. Als ik de gebreken van iemand ontken, dan aanvaard ik hem zeker niet; ik heb de diepte van die persoon nog niet bereikt. Alleen wanneer ik iemand aanvaard, kan ik werkelijk zijn gebreken onder ogen zien. Op een negatieve manier uitgedrukt: aanvaarding betekent dat ik nooit iemand het gevoel geef dat hij niet meetelt. Niets meer van iemand verwachten is zoveel als iemand doden en hem onvruchtbaar maken. Hij kan niets meer. Men zegt dat kinderen met Engelse ziekte kalk uit de muur krabben. Mensen die niet aanvaard worden, krabben aanvaarding uit de muur. Enkele symptomen: -opscheppen: op ’n subtiele of grove manier verschaffen ze zichzelf de waardering die ze zo broodnodig hebben. -starheid: mensen die zich te weinig aanvaard weten voelen zich onzeker op het levenspad e

  18e zondag door het jaar B Ex. 16, 2-4.12-15  Ps. 78 (77), 3 en 4bc, 23-24, 25 en 54  Ef. 4, 17.20-24: Joh. 6, 24-35 Drie maanden lang heb ik hun leven gedeeld: een paar tientallen jongens en mannen tussen de 15 en 40 jaar. Ze hadden stuk voor stuk een zwaar drugsverleden. De meesten hadden alle denkbare en ondenkbare misdrijven gepleegd. Drugs kost veel geld. In Villamavida, een therapeutische gemeenschap voor verslaafden in het Zuiden van Chili, werkten ze intens aan de opbouw van een nieuw leven. Het leven was er sober. Als vieruurtje kreeg iedereen één ter plaatse gebakken broodje. Met confituur óf met margarine. Niet én confituur én margarine. Dat was al te zeer luxe. Daar was iedereen het over eens.   De “chiquillos – gasten, zoals ze genoemd werden, waren blij met de kans die hen werd geboden. Elke dag drie maaltijden, dat waren de meesten niet gewend. Om nog te zwijgen over de dagelijkse therapie en de psychologische begeleiding. Tegelijk waren ze het erover eens dat El de ar