"In alle dingen"

De liefde wacht ons op Een overweldigende liefde wacht ons op als wij naar het eeuwige leven overgaan. We kennen niet alle details, maar dit hoeft ook niet. God, een God vol verrassingen, bereidt ieder van ons  alles voor wat ons maar gelukkig kan maken. We zijn toch, alles wel beschouwd, gemaakt om bemind te worden. En op het eind zal de Liefde zelf ons omvatten. Al wie ons zijn voorafgegaan zullen er zijn, samen met de drie goddelijke Personen, en zij zullen er zich over verheugen dat wij er ook aangekomen zijn. In dit leven voelen wij ons dikwijls als eenzame marathonlopers. Maar op dat ogenblik gaan we onszelf ervaren alsof wij binnenlopen in een groot stadium, gevuld met met een reusachtige massa die ons volop toejuicht. Zonder twijfel vallen we dan op onze knieën en beginnen te wenen, maar onze tranen zullen tranen van vreugde zijn. Niet van droefheid. God zal ons bij de hand nemen en ons aan de verzamelde gemeenschap voorstellen. En daar staat iedereen aan onze ...

Onderstaande overweging van Brian Grogan sj bied ik u graag aan op het feest van Allerzielen ' Teken mijn tranen op; slechts Gij kent hun getal! (Ps 56,9). De meer letterlijke vertaling van de Statenbijbel luidt: ' Leg mijn tranen in uw fles; zijn ze niet in uw register?' Wat een prachtig gebed is dit!  Een andere vertaling is eveneens ontroerend: ' Mijn tranen worden in uw fles opgeborgen.' Als wij wenen om onze overleden vrienden, dan kijkt God vol medeleven toe. Hij eerbiedigt onze tranen, Hij verzamelt ze, want in zijn ogen zijn ze kostbaar. De Bijbel is hèt 'Boek der Tranen'. Jezus weent over Jeruzalem en over Lazarus. Tranen zijn belangrijk voor God. Op het einde der tijden zal hij ' alle tranen uit hun ogen wissen' (Apk 21,4). Zo de dood ons inderdaad tot tranen toe beroert, dan geloven we eveneens dat we niet wenen in een heelal dat geen zorg voor ons draagt. Tot zijn nieuwe bekeerlingen zegt Paulus: ' Wees niet bedroefd, zoals de...

Paus Franciscus brengt de kern van het christelijke leven scherp in beeld. Waar voorheen de nadruk meer lag op de Kerk als instituut met zijn dogma’s en zijn discipline, ligt nu de nadruk duidelijk op de persoon van Jezus. Wie zijn wij, christenen?  Wij zijn meer dan een club met zijn eigen regels en reglementen. Onze diepste identiteit of eigenheid wordt ook niet bepaald door ons al of niet regelmatig bijwonen van kerkdiensten, of door onze bekwaamheid die of die leerstelling te verdedigen. Onze identiteit berust op het wezenskenmerk van een ander persoon, iemand van wie wij geloven dat Hij de zoon van God is, levend tussen ons. Wij mogen verschillen in onze opvattingen over de pauselijke onfeilbaarheid, over geboortebeperking of de wijding van vrouwen. Wij mogen bidden op een wijze die iedereen in verwarring brengt. Maar we weten dat wij alleen maar naar Jezus kijken en willen worden zoals Hij is. Wij zijn als leerlingen  die zich verzamelen rond Hem die wij liefhe...

Hoe kijk Jij naar mij? Deze schijnbaar eenvoudige vraag stelt ons de heilige Ignatius, als wij ons klaarmaken om te bidden. God kijkt inderdaad naar ons, maar hoe kijkt God naar mij? Kijkt God naar mij als   naar een probleem, ergerniswekkend of de moeite niet waard? Ouders verloren onlangs hun dochter ten gevolge van baarmoederkanker.   Het was een aangename dochter, niet meteen overdreven godsdienstig. Zij had ijverig haar leven en carrière uitgebouwd, en had een zo goed als vaste relatie. Haar ouders deden al wat binnen hun mogelijkheden lag om hun dochter door haar verschrikkelijk korte ziekte heen te helpen. Maar vooral schonken ze haar al hun liefde. Zo werd hun dochter zich bewust van de diepte van hun liefde,   zoals zij dit voorheen nooit beseft had. En niet alleen dit. Ze begon in te zien hoe ook zoveel andere mensen van haar hielden – vrienden, collega’s en toevallige kennissen. Missen, gebeden, wenskaarten stroomden toe, en er vloeide menige traan. ...

Graag deel ik met u deze sterke overweging van Brian Crogan sj Het achtste hoofdstuk van het Johannesevangelie begint met het bekende verhaal over een arme, ongelukkige vrouw die gestenigd moest worden omdat  ze op echtbreuk was betrapt. Dankzij Jezus’ tussenkomst werd het leven van de vrouw gered. Nu blijkt dat sommige uitgevers - mannen –, toen het Nieuwe Testament naar boven en naar buiten begon te komen, deze episode in hun Griekse en Latijnse vertalingen ‘om pastorale redenen’ lieten vallen.  Waren ze bevreesd dat deze buitengewone barmhartigheid van Jezus door de nog broze christelijke kudde wellicht geïnterpreteerd zou kunnen worden als een toestemming om te zondigen? Een gelijkaardig vermoeden steekt de kop op bij een andere tekst die ook de indruk geeft te ver te gaan in vergiffenis en barmhartigheid. Christus’ Aramese uitroep – ‘Vader, vergeef het hen, want zij weten niet wat ze doen!’ – werd ‘door sommige autoriteiten’ in hun vertaling van het schrijnende ...

De advent is een tijd van wachten. Wachten kan vervelend en frustrerend worden. Maar wellicht zit er in dat wachten toch een rijke dimensie verborgen. Hoe kunnen wij dat onaangename wachten veranderen in een 'heilig wachten'? In ons leven bouwde God een groot gedeelte wachttijd in. Het Oude Testament is niets anders dan wachten. Uiteindelijk zendt God zijn Zoon. Het lijkt alsof aan al dat wachten een eind is gekomen. Maar denk dan aan al de rustige jaren die Jezus in Nazareth doorbrengt. Het lijkt wel dat God ook Jezus laat wachten! Dan komt de wervelwind van zijn openbaar optreden: Hij liet zich zien, Hij sprak, Hij trok verder, Hij bad, hij genas, Hij brak het brood.. .' In zijn lijden komt het wachten weer naar voren als een centraal thema. Jezus wordt als een uiterst passief iemand voorgesteld. Terwijl Hij voordien zo druk doende was, overkomt Hem nu alles: ' zij namen Hem gevangen, zij geselden Hem, zijn kruisigden en begroeven Hem...' Jezus heeft z...

In zijn boek Far from the Tree ( Ver van de boom) onderzoekt Andrew Solomon de reacties van ouders wier kinderen lijden aan ernstige vormen van invaliditeit. De overheersende indruk is dat deze ouders in een toestand van ‘chronisch verdriet’ leven. Maar hij ontdekt ook dat bij hen de kracht om zich te herpakken het telkens weer haalt. Een moeder ergerde er zich over dat iedereen die zij kende dacht dat zij een tragisch bestaan leidde. In feite was zij gelukkiger dan die anderen zich konden inbeelden of zouden willen toegeven. Studies tonen aan dat de meeste ouders   met een kind met een fysische of mentale beperking de ervaring hebben dat zij het in het leven even goed klaar wisten te spelen als de meerderheid van de andere families, en dat zij, als zij aan hun kinderen denken, zich veeleer gelukkig dan droevig voelen. Zonder uitzondering zeggen ze dat ze, als gevolg van hun eigen ervaring, gegroeid zijn in het kunnen meevoelen met anderen. Een moeder schreef een gepassione...

In ziekenhuizen en verzorgingshuizen ontmoet ik mensen die me vragen: “Is het verkeerd te bidden om te mogen sterven?” Zij zouden willen wensen dat de tijd van afstompend wachten voorbij zou zijn. Alsof ze willen zeggen: “God heeft me blijkbaar vergeten.” En: “Ik heb liever dat het vooruitgaat, ook al weet ik niet wat me te wachten staat.” Verpleging en familie koesteren soms dezelfde gedachten; daar zijn de onderhoudskosten, het tekort aan bedden, het vervelende om iemand te bezoeken die niet meer kan praten, om niet meer te zeggen. Het is te begrijpen dat in een seculiere cultuur euthanasie veld wint. Maar terwijl er aan de buitenkant niet veel meer schijnt te werken, gebeurt er heel wat binnenin. Dit wordt helder gestaafd door schrijvers als K.D. Sing, in The Grace of Dying (Genadevol sterven). Het stervensproces moeten we zien als de laatste fase in de menselijke groei. God is bezig, hij ontledigt ons, zodat het mogelijk wordt dat we “geheel vervuld worden van de volhe...

Een jaar van genade loopt op zijn einde  en een nieuw jaar begint. Eer ik bedenk wat het komende jaar zal brengen, wil ik achterom kijken naar het voorbije jaar, en het even tegen het licht houden. Daar ontdek ik dan de vaardige meesterhand van God, en dit schenkt mij vertrouwen dat het komende jaar even rijk zal zijn. Eerst tracht ik enkele goede dingen te noteren die ik mocht ervaren. ‘Elke goede gave, elk volmaakt geschenk, daalt neer van boven, van de vader van de hemellichten’ (Jak 1, 17). In al wat goed is, vind ik God! God schenkt ons zijn goedheid overvloedig, zoals de zon haar warmte en licht meedeelt. Zoveel goede dingen heb ik mogen ervaren: het leven zelf, gezondheid, vriendschap,  periodes van vreugde en gluk, allerlei  tekens van genegenheid, speciale genaden, een diep Godsgevoel. (Ik denk eraan daar ook gewijderuimte.org en biddenonderweg.org bij te rekenen!) Zoals de psalmist vol bewondering zegt: ‘En dán kroont Gij het jaar met uw gaven’ (Ps ...

‘Al de stukjes die je niet nodig hebt, kap die er af!’ Dat was het advies dat ik kreeg toen ik mij voor het eerst met mijn lompe handen   waagde aan het beeldhouwen. Menselijke beeldhouwers moeten van buitenaf naar binnen werken. Alleen God kan onmiddellijk van binnenuit beginnen werken. God maakt zich niet druk over cosmetische retouches,   maar begint meteen diep in ons hart en werkt daar ons hele leven lang om   zijn ‘kunstwerk’ af te maken; of, als we het Griekse woord letterlijk vertalen, zijn ‘dichtwerk’ (Ef 1,10). Het is goed van tijd tot tijd even stil te staan en aan te voelen dat wij Gods kunstwerk zijn, Gods gedicht, Gods lied, Gods dans. Thomas Merton, de cisterciënzermonnik, zegt dat de zuivere heerlijkheid van God het middelpunt zelf is van ons bestaan. Dit centrum of deze vonk behoort geheel en al God toe,   en van daaruit boetseert God ons leven. Deze gewijde ruimte kunnen wij niet binnendringen of verstoren. Wat wij kunnen doen is wat va...

Ons christelijke geloof nodigt ons uit om naar alles op een nieuwe wijze te kijken.   De verhalen in de evangelies over de blinden hebben wel te maken met het herstellen van het lichamelijke zien. Maar ook met veel meer. Jezus tracht ons wazig innerlijke oog a.h.w. scherper in te stellen, zodat we de diepere dimensie van het leven kunnen zien zoals hij die ziet. De evangelies op de juiste wijze lezen is alsof we aan de ogen een staaroperatie hebben ondergaan. Paus Franciscus heeft zijn eerste encycliek “ Het licht van het geloof” genaamd. Daarin verlaat hij het oude beeld van het geloof als een sprong in de leegte, maar spreekt hij over het geloof als een licht dat alles verheldert en ons zo in staat stelt de juiste   weg te vinden. Als we leven vanuit ons geloof, dan wordt onze ziel een lichtend vuur. Wij krijgen bijvoorbeeld te maken met dat dagelijkse mysterie van de dood. Iets wat toch onze weerstand oproept. Dan nodigt het christelijke geloof ons uit om naa...