"In alle dingen"

  Ignatiaans leiderschap (3/7) Paradox Het kan paradoxaal lijken dat diezelfde jezuïeten de reputatie hebben vrije vogels te zijn. We weten ook dat de jezuïtische aanpak kan leiden tot veel creativiteit. Vrijheid en creativiteit lijken onverenigbaar met een organisatiemodel dat door buitenstaanders als dictatoriaal zou kunnen worden bestempeld.   Inderdaad, het jezuïtische, ignatiaanse leiderschapsmodel is niet enkel hiërarchisch topdown. Het is complexer en subtieler. Er is tegelijk een belangrijke bottom-up beweging. Die draagt sterk bij tot het genie en de efficiëntie van deze leadershipwijsheid. Het is ook zo dat de gehoor -zaamheid, in de zin van luisteren in de diepte, niet enkel geldt voor de ondergeschikte. Ze wordt evenzeer verondersteld bij de leidinggevende. Op verschillende wijzen is die eisende manier van luisteren als een rode draad geweven doorheen de ignatiaanse praxis. Het is in belangrijke mate die luistercultuur die paus Franciscus invoert in wereldkerk via ...

Onderstaande regels staan in het boek "Ik geloof" van theoloog Bernard Sesboüé sj. Het klinkt verbazend herkenbaar ... Een van de grootste paradoxen van de Kerk is dat de gave van God en van Christus aan zondige mensen is toevertrouwd. De Kerk kan in haar geschiedenis nooit ontkomen aan de contradictie dat ze aan de bron door en door heilig is, maar in haar leven door en door zondig is, gewoon omdat ze bestaat uit zondige mensen. Gods gave aan de mensen, waarvan zij de heraut is en die ze doorgeeft, is zonder meer heilig. Die gave draagt zij echter in aarden kruiken, zoals Paulus al zei. Haar gevecht, in de loop van de geschiedenis, tegen de krachten van het kwaad is ook een gevecht tegen haar leden en tegen zichzelf. Dat is wellicht de grondreden waarom zoveel christenen en niet-christenen aanstoot nemen aan de Kerk. Christus heeft ons het voorbeeld gegeven van een leven zonder zonde. Van de Kerk kan dat niet worden gezegd. Sommigen hebben haar zelfs, niet helemaal o...

Geloven, wat is dat eigenlijk? Aan de hand van 3 paradoxen probeer ik daar in deze serie van 7 posts iets over uit te leggen (7/7) Besluit en samenvatting: wat kunnen we leren uit deze drie paradoxen? Geloven is helemaal niet zo vreemd of uitzonderlijk. Het is eigen aan het menszijn om te geloven.   Geloven kan goed doen aan je hart. Dichter bij God komen doet inderdaad deugd en maakt vreugdevol. Maar het is ook best mogelijk dat je als gelovige door een periode van droogte of leegte gaat. Niet leuk. Maar, strikt genomen, eigenlijk geen probleem of reden op te gaan twijfelen aan je geloof.   Ten slotte. Jouw persoonlijke geloofservaring is best belangrijk. Je eigen biddende hart is een bevoorrechte vindplaats van God. Gelukkig maar dat je je tegelijkertijd mag verlaten op de veel ruimere geloofservaring van de  gelovige gemeenschap door de eeuwen heen. Het is de Kerk die ons de volheid van het geloof aanb...

Geloven, wat is dat eigenlijk? Aan de hand van 3 paradoxen probeer ik daar in deze serie van 7 posts iets over uit te leggen (6/7) Paradox nr 3 (b):  Persoonlijke ervaring is fundamenteel voor geloof ó geloof  is ruimer dan eigen ervaring. b.  Mijn eigen geloof is maar een fractie van het geloof. Het geloof van de Kerk, is, gelukkig maar, veel ruimer dan mijn ervaring. Talrijke generaties zijn ons vooraf gegaan; en vandaag de dag telt de katholieke Kerk alleen al zo’n 1,3 miljard mensen, verspreid over de gehele wereld. Ik mag mij, in geloof, overgeven en toevertrouwen aan het geloof van de Kerk. Vandaag zal mijn geloof een steunpunt zijn voor het zoeken en aarzelen van een ander, en morgen zal het omgekeerd zijn. Ook dit kan bevrijdend zijn. Het bevrijdt van de “must” van de persoonlijke ervaring : ik zou maar kunnen  geloven wat ikzelf heb ervaren. Het voorbeeld van die gevangene  (zie vorige bijdrage) is daar een extreme illustra...

Geloven, wat is dat eigenlijk? Aan de hand van 3 paradoxen probeer ik daar in deze serie van 7 posts iets over uit te leggen (5/7) Paradox nr 3 (a):  Persoonlijke ervaring is fundamenteel voor geloof ó geloof  is ruimer dan eigen ervaring.   a.       Het geloofsavontuur heeft iets dat bij uitstek persoonlijk en heel individueel gekleurd is. Anekdote : Een Franse gevangenisaalmoezenier gaat op bezoek. Een oudere gevangene vraagt hem het doopsel. De gevangenisaalmoezenier is wat verwonderd. Hij weet dat de gevangene met geloof bezig is, maar ook dat hij hem onlangs nog zei zelf niet te geloven. Gevangene vertelt hem over de zuster die al meer dan 10 jaar werkt in de ziekenboeg van de gevangenis, waar eigenlijk niemand wil werken. Als die vrouw er vrijwillig voor kiest om hier te komen werken, en dat als meer dan 10 jaar, dan kan het niet anders dan dat God bestaat. Wilt u mij dopen? Ø   De hele onderscheiding van de geesten...

Geloven, in paradoxen (4/7) Geloven, wat is dat eigenlijk? Aan de hand van 3 paradoxen probeer ik daar in deze serie van 7 posts iets over uit te leggen.     Paradox nr 2 (b): Geloven is een ervaring ó je kan geloven zonder onmiddellijke ervaring Geloof is méér dan een deugddoende ervaring Tot onze schade en schande stellen gelovigen vast dat ze die zo deugddoende ervaring niet kunnen vasthouden. Als je terug thuiskomt na een viering die nu echt eens deugd gedaan heeft kan het zijn dat je de indruk  krijgt: ik voel niets meer, dat enthousiasme is weg, Je voelt “het” niet meer. Of zelf nog meer, er komt twijfel. Maak ik me geen blaasjes wijs, zijn het niet allemaal illusies, te mooi om waar te zijn. Het is mooipraterij die weggeblazen wordt door de hardheid van het leven. Ik zou hier willen verwijzen naar de ervaring van één van de meest indrukwekkende geloofsgetuigen die ik ken. Theresia van Lisieux . Een jonge slotzuster die, na een eindeloz...

Geloven, in paradoxen (3/7) Geloven, wat is dat eigenlijk? Aan de hand van de 3 paradoxen probeer ik daar in deze serie van 7 posts iets over uit te leggen.   Paradox nr 2 (a): Geloven is een ervaring;  je kan geloven zonder onmiddellijke ervaring a.       Geloof kan gepaard gaan met een ervaring   ð Ignatius, in de inleidende aantekeningen van de Geestelijke Oefeningen (GO), schrijft dat de GO de mens kunnen brengen tot een rechtstreekse, bijna zintuiglijke ervaring/ontmoeting van God zelf.   In zijn autobiografie beschrijft hij vb een persoonlijke gebedservaring van hem in de buurt van de Cardoner - rivier. Hij zegt ervan dat die ervaring zo sterk was dat, zelfs al was er helemaal geen Bijbel, hij toch bereid zo zijn om zijn leven helemaal te geven om op te komen voor die geloofservaring die hij meegemaakt had. Die ervaring is niet in de eerste plaats intellectueel of verstandelijk. Ze kan wel geduid worden met de r...

Geloven, wat is dat eigenlijk? Aan de hand van de 3 paradoxen probeert Nikolaas Sintobin sj daar in deze serie van 7 posts iets over uit te leggen (2/7) Paradox nr 1 (b)  : Geloven is even evident als horen en zien  ---   Geloof in God lijkt voorbehouden voor een kleine groep b)       Het eisende christelijke geloven Er is dus een basale, evidente vorm van geloven die eigen is aan ons menszijn ( zie nr 1 van deze serie ). Maar het gaat hier uiteraard over de benedengrens van het geloven als typische mensenhouding.  Het christelijke geloof in Jezus Christus situeert zich duidelijk aan de bovengrens. Maar ten gronde gaat het hier ook in de eerste plaats over datzelfde gemeenschappelijke geloven, zij het in een heel radicale vorm. Want bij het geloof in Jezus Christus word je uitgenodigd  om je hele hebben en zijn, de zin en het doel van je leven toe te vertrouwen aan iemand buiten jou, waar je helemaal geen pak op h...

Geloven, wat is dat eigenlijk? Aan de hand van 3 paradoxen probeer ik daar in deze serie van 7 posts iets over uit te leggen (1/7) Paradox nr 1 (a) : Geloven is even evident als horen en zien ó Geloof in God lijkt voorbehouden voor een kleine groep a)       Geloven als basisvoorwaarde voor mens-zijn Om te leven in de werkelijkheid - die ruimer is dan jezelf - moet je uit je zelf durven treden en leren contact te maken met de wereld buiten jou . Mens worden en dus de hele opvoeding heeft hier alles mee te maken. Het kind staat voor de uitdaging om het veilige en besloten cocon van het ikje te verlaten om naar de ruimere wereld toe te durven gaan, in het bijzonder ook naar de andere mens. De beperking van het autistische kind is precies dat het het hier moeilijk mee heeft en dat het dreigt opgesloten te blijven in zichzelf. Essentieel bij dit naar buiten treden is dat je het aandurft om te vertrouwen in iets of iemand die je niet volledig k...

Je leven is een overvolle rommelkamer. Je weet het: Je zorg voor je opgevouwen sporttruitjes zit in een hoekje van je geest, daar waar je de geboortedata van je kinderen wilde opbergen. Je gepieker over de roest van je wagen neemt de tijd in beslag waarop je gerekend had voor een rustige kop morgenkoffie. En weet je wat? Er bestaat een manier om die dingen de plaats te geven waar ze thuishoren: schrap sommige dingen. Een evenwichtig uitgebouwd en rustig leven heeft niet alleen iets te maken met dingen die we zich maar laten opstapelen. Zo’n leven is ook niet alleen iets voor mensen in de tweede helft van hun leven. Het gaat om een manier van leven met minder verplichtingen en met minder druk, of je nu eenentwintig of vijfenzestig bent. Mijn goed overwogen en eerlijke beslissing om het rustiger aan te pakken, heeft me het inzicht bijgebracht   dat ik er voordeel bij heb met minder te doen. Minder werk en minder zorgen hebben het me mogelijk gemaakt tevredener en zinvoller ...

Voor “Liefke” schreef ik een overweging over “Acceptatie”. Hier enkele uittreksels. (7/8) Acceptatie is zinvol. Zijn er concrete tips om hierin te groeien?  Niet makkelijk. Het lastige in het hele proces van de aanvaarding is dat je het maar heel gedeeltelijk zelf in handen hebt. Het is niet iets waartoe je zomaar beslist. Je kan er hooguit naar verlangen. Vaak is er veel tijd voor nodig. Heel veel tijd. Je kan het niet afdwingen. Hoe graag je dit ook zou willen. Acceptatie is uiteindelijk iets dat je overkomt. Het wordt je gegeven. Als de tijd rijp is.  Een belangrijke bijdrage die je ertoe kan leveren is je er niet tegen te verzetten. De deur open laten staan, al is het maar op een kleine kier. De mogelijkheid van aanvaarding niet van tevoren uitsluiten, ook al weet je in de verste verten niet hoe je er ooit toe zou kunnen komen. Acceptatie heeft iets paradoxaal. Het is wenselijk dat je actief doet wat je kan om het mogelijk te maken. Tegelijk is er ...

Naar de kern van de ignatiaanse mystiek “Vertrouw zo op God alsof het resultaat van je werk van jou afhangt en niet van God; en zet je zo in alsof niets door jou maar alles door God tot stand gebracht zal worden”. Ignatius van Loyola

Vandaag verschijnt onderstaande overweging op www.gewijderuimte.org Je leven is precies een overvolle opbergkast en je beseft het. Er zijn truien opgevouwen ergens in een hoek van je geheugen, waar eigenlijk de verjaardagen van je kinderen zouden moeten liggen. Dat gepieker over de roestplek op de wagen bezet de plaats die je had gereserveerd voor een rustig kopje thee in de ochtend. Ik weet hoe jij je voelt. Maar kun je het al raden? Er is een manier om alle dingen terug te krijgen daar waar ze thuishoren: laat sommige zaken gewoon los. Een onbezorgd leven hangt niet af van de hoeveelheid dingen die we verzamelen. En dit geldt niet alleen voor mensen in de tweede helft van hun leven. Het gaat om een levenshouding met minder spanning en gezeur. Of je nu eenentwintig of vijfenzestig jaar oud bent. Als ik eerlijk naar mezelf kijk, dan moet ik toegeven dat mijn zoektocht naar een onbezorgde levensstijl mij heeft doen inzien dat ik gezegend ben door minder te hebben. Minder sp...