Amal

Amal is een vrouw van rond de 50. Zij werkt als onderdirectrice in ons college van Beirut. Zij is gehuwd en moeder van 2 jongvolwassen zonen. Beiden wonen in het buitenland. Het is bepaald niet zeker dat zij nog ooit terugkomen. Dé droom van alle jonge mensen in Libanon is om het land te verlaten. En wie kan, die doet het. In het bijzonder de christenen.

“Sinds de laatste oorlog met Israël leef ik alsmaar in angst. Er is altijd gevaar. Die voortdurende angst voor mijn leven en voor dat van mijn dierbaren weegt. Ik heb geen vertrouwen meer in de mensen van mijn land. Maar ik vertrouw wel op God. Ik haal kracht uit mijn gebed. Ik weet dat God zorgt voor mij en voor mijn gezin.”

“Nu ja, vervolgde Amal, iedereen heeft wel ergens schrik voor. Dat zal bij jullie ook wel zo zijn.”

Goede vraag. Wat maakt mij angstig? En belangrijker nog, in wie of in wat heb ik vertrouwen?

Reacties

Meest gelezen

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)