Veil

Simone Veil is een vrouw die in de tweede helft van de 20ste eeuw een belangrijke plaats heeft ingenomen in de Franse politieke wereld.

In haar onlangs verschenen autobiografie “Une vie” vertelt ze haar rijkgevulde leven. Ook de verschrikkelijke episode van WO II. De gewezen voorzitster van het Europees Parlement heeft namelijk het laatste oorlogsjaar doorgebracht in het concentratiekamp van Auschwitz. Als jong meisje van 16 jaar is zij, ingevolge haar Joodse afkomst, daar terechtgekomen, samen met haar moeder en zus.

Na de terugkomst wilden vele gewezen bewoners van de concentratiekampen niet praten over hun ervaring. Zelfs niet met lotgenoten.

In haar levensverhaal beschrijft Veil de zeldzame gesprekken die ze kort na de oorlog zelf voerde over haar kampervaring met buitenstaanders. Vaak had ze de indruk dat de mensen verkozen niet al te precies te weten wat er in de kampen gebeurd was. Meer nog, sommigen lieten doorschemeren dat de overlevenden meer dan waarschijnlijk schandelijke zaken hadden uitgespookt om het er levend van af te brengen.

Homo homini lupus. Blijkbaar geldt dit dubbel t.a.v. de slachtoffers.

Deze kwetsuur, zo meen ik begrepen te hebben uit haar autobiografie, is voor Veil evenwel eerder een begin dan een einde geweest. Het engagement voor de waardigheid van de mens loopt als een rode draad doorheen haar publieke leven dat meer dan 50 jaar geduurd heeft. Met even grote luciditeit als hardnekkigheid.

Veil heeft geen autohagiografie geschreven. Maar doorheen de schaduwzijden van de menselijke natuur die ze beschrijft, schijnt minstens even sterk de grootheid van de mens. L’homme dépasse l’homme, schreef Pascal.