Alessandro

Aan de vooravond van Pinksteren, zaterdag 30 mei 2009, ontving Paus Benedictus 7000 kinderen en ging met hen in gesprek. Hieronder vindt u het antwoord van de Paus op de vraag van Alessandro.

Vraag: Mijn naam is Alessandro. Heilige Vader, u bent de eerste missionaris. Hoe kunnen wij, kinderen, een steentje bijdragen tot de verkondiging van het Evangelie.

Antwoord: Eerst en vooral door te bidden. Bidden is iets echt. God luistert naar ons en als we bidden komt God echt binnen in ons leven. Hij wordt aanwezig en doet iets. Bidden is heel belangrijk. Het kan de wereld veranderen omdat het ervoor zorgt dat de kracht van God werkzaam wordt onder ons. Daarom is het ook belangrijk dat we elkaar helpen om te bidden: zo kunnen we samen bidden in de liturgie en in het gezin. Daarom is het echt goed om de dag te beginnen en te beëindigen met een gebedje en om te bidden voor je ouders. Bidden voor het middag- en avondeten, en tijdens de gezamenlijke zondagsviering. Een zondag zonder de mis, het grote gemeenschappelijke gebed van de Kerk, is geen echte zondag: het is het hart zelf van de zondag dat dan ontbreekt en dus ook het licht voor de week die komt. En jullie kunnen ook de anderen wat helpen – in het bijzonder diegenen bij wie men thuis niet bidt omdat ze niet weten hoe te bidden – en hen leren hoe je kan bidden. Samen bidden met de anderen en hen zo dichter bij God brengen.

En dan is er het luisteren, ttz echt leren wat Jezus ons zegt. En ook de Heilige Schrift leren kennen, de Bijbel. In het verhaal van Jezus ontdekken we het gelaat van God, we leren God kennen. Het is belangrijk om Jezus echt persoonlijk en in de diepte te kennen. Zo kan Hij in ons leven binnenkomen en doorheen ons leven in de wereld.

Ook delen is belangrijk. Niet alles alleen maar voor jezelf willen, maar voor iedereen. Delen met de anderen. En als we iemand zien die iets nodig heeft, voor wie het allemaal een beetje moeilijk is, dan moeten we die helpen. Zo komt, zonder al te veel woorden, de liefde van God binnen in ons eigen klein wereldje dat deel uitmaakt van de grote wereld. Zo worden we samen één grote familie waar iedereen iedereen respecteert. Verdragen dat de ander anders is. Ook diegenen aanvaarden die je niet sympathiek vindt. Weigeren dat er ook maar één aan de kant blijft staan. Maar ervoor eraan werken dat iedereen deel mag uitmaken van de groep. Dit is het wat het wil zeggen om te leven in die grote familie die de Kerk is, die grote missionaire familie.