Snuffel

Deze dagen verblijf ik in Porto (Portugal) voor een congres van JECSE, het Europees netwerk van jezuïetencolleges. 80 directeurs van SJ-basisscholen komen hier samen rond het thema “Werkelijkheid, virtualiteit, innerlijkheid”.

Deze morgen gaf Pascal Sevez sj een inleiding over hoe videospelletjes en internetcommunicatie (chatten, bloggen …) kunnen bijdragen tot de persoonlijkheidsontwikkeling van de kinderen/jongeren en bijgevolg ook bewust en constructief kunnen gebruikt worden in een pedagogisch perspectief.

Een verademing. Doorgaans immers worden vooral de negatieve en problematische aspecten (verslaving, vlucht, vervreemding …) belicht.

Twee gedachten geef ik u graag mee.

1. In de videogames worden jongeren vaak – rechtstreeks of onrechtstreeks - uitgenodigd om zich te identificeren met het een of het ander personage. Het type personage (bv slachtoffer of held) waarmee het kind/jongere zich identificeert kan relevant zijn om te weten wat er zich afspeelt in het hart van de jonge gebruiker. Voor de opvoeder liggen hier mogelijkheden. Door met in gesprek te gaan hierover, door het kind/jongere een ruimte aan te bieden waar die ervaringen kunnen worden verwoord, kan hij ertoe bijdragen dat dit een opbouwende doorgroeifase wordt, eerder dan een rol waarin hij/zij vastloopt.

2. Nogal wat ouders zijn verwonderd dat hun adolescenten steeds opnieuw lange tijd chatten met hun liefjes eerder dan meteen of vaker over te gaan tot “de actie” zoals zij mogelijks zelf zouden doen. Dit is idd de normale gang van zaken die aan de jongeren wordt voorgehouden door onze cultuur: “meteen het bed in!”. Dit sluit evenwel niet aan bij waar vele jongeren aan toe zijn. Zij hebben tijd, voorbereiding, wederzijds “besnuffelen”, geleidelijkheid nodig. Telkens opnieuw. Als ze lijfelijk in mekaars aanwezigheid zijn voelen ze zich ahw verplicht om te beantwoorden aan de stereotypen waar ze zich ten gronde niet lekker bij voelen. Het uitvoerig chatten (bv facebook) is een waardevolle “ruimte” die de nieuwe technologieën hen bieden om heel geleidelijk en voorzichtig naar mekaar toe te groeien, zonder welke “verplichting” dan ook.

’t Is maar hoe je het bekijkt.

Delen