Verveling
Tijdens een familiefeestje had ik een boeiend gesprek met enkele studenten: twee jongens en twee meisjes. Ze hadden me net zien voorgaan in een viering, en nu wilden ze de gelegenheid te baat nemen om eens van alles te bespreken met een priester. Kritisch open, zonder taboe’s … zoals jongeren zijn.
De gebruikelijke onderwerpen passeerden de revue. Maar Alexander, diegene die het initiatief had genomen om ons te doen plaatsnemen in een rustig hoekje had een toch wel bijzondere vraag. Hij wilde het hebben over tijd en eeuwigheid.
Sinds zijn prille kinderjaren was dit een thema dat hem bezighield. En wel in die zin dat hij angst had voor de eeuwigheid. Na zijn dood verkoos Alexander helemaal in het niets te verdwijnen, eerder dan verder te blijven leven in een hiernamaals. De reden voor de afkeer tegen de eeuwigheid had hij heel helder: de verveling. Immers, het mocht nog zo leuk zijn in de hemel, als het te lang zou duren, zou het noodzakelijkerwijze leiden tot verveling. Dat wilde hij ten allen prijze vermijden.
Alexander kende het klassieke argument dat er in de eeuwigheid geen tijd is en dat begrippen als lang of kort dan ook geen betekenis hebben als men zich plaatst in de eeuwigheid. Het mocht niet baten.
Alexander is nog maar net 18. Zijn verlangen naar afwisseling en variatie zal voor een stuk wel te maken hebben met zijn jeugdigheid. Zijn angst voor verveling lijkt me echter ook symptomatisch voor onze postmoderne cultuur. Verandering en steeds weer nieuwe – liefst hevige - prikkels zijn hier legio.
Vraag is nog of dat werkt. Ligt de weg van het geluk niet net in het leren smaken van het gewone dagdagelijkse leven? Dat is vaak repetitief en niet vrij van monotonie. En dat is niet erg. Immers, het belangrijkste is niet zozeer wat je doet of ziet maar wel hoe je het doet en hoe je ernaar kijkt.
Delen
Reacties