Angst aanjagen of hoop geven?

Graag deel ik met u de homilie die ik maakte voor vandaag.

33 zondag door het jaar (B)

Daniël 12,1-3   Hebreeën 10,11-14.18     Marcus 13,24-32

We zijn hier samen om eucharistie te vieren, ttz om te danken. Zonet hebben we geluisterd naar een stukje uit het Evangelie, ttz de Blijde Boodschap. Danken en Blijde Boodschap, als ik die woorden hoor, dan denk ik niet meteen aan het soort lezingen die we zonet hebben beluisterd. Er komen heel wat woorden in voor als smaad, schande, verduisteren …  Ruimer, lijken ze eerder bedoeld om angst aan te jagen.  Hoe moet je dit begrijpen?

Ik wil eerst twee voorafgaande opmerkingen maken.

·        Als christenen lezen wij de Bijbel steeds vanuit de persoon van Jezus. We worden uitgenodigd om al de teksten te begrijpen met als leessleutel het leven, de dood en de verrijzenis van Jezus. Met andere woorden, elke tekst uit de Bijbel is, op de een of de andere manier, Blijde Boodschap.

·        De eerste lezing uit de profeet Daniël en de Evangelielezing uit Marcus die we zonet hoorden, behoren tot het litteraire genre van de eschatologie: teksten die het hebben over het einde der tijden. Typisch voor dit soort bijbelse geschriften is dat het er heel hevig aan toe gaat: ze bieden een overvloed aan angstaanjagende beelden en vergelijkingen. Wij zijn daar vandaag niet meer zo mee vertrouwd. Maar eigenlijk is de bedoeling ervan heel eenvoudig: de aandacht trekken; de boodschap meegeven dat het hier echt over iets belangrijks gaat dat we niet zomaar mogen voorbij laten gaan.

Deze beide leessleutels kunnen ons helpen om door te dringen in de diepere betekenis van deze teksten. We naderen trouwens het einde van het kerkelijk jaar. Het is alsof we nogmaals extra gewaarschuwd worden. We worden nog snel even herinnerd aan de kernpunten van onze christelijke openbaring.

Ik zal uit elk van de drie lezingen zo één kernpunt kort toelichten.

 
1.     In het boek Daniël horen we dat vele doden zullen ontwaken om eeuwig te leven. Meer in het bijzonder, diegenen die zich hebben ingezet voor een betere wereld.

We hebben dit reeds vaak gehoord. En het is goed dat het steeds opnieuw herhaald wordt omdat ons geloof zo klein en kwetsbaar is. Neen, de dood heeft niet het laatste woord. Wel de liefde en de rechtvaardigheid. Durven wij echt geloven in de verrijzenis? Ook voor onze dierbaren? Ook voor ons?

 
2.     In zijn Brief aan de Hebreeën leert Paulus ons dat de Passie van Jezus ons vergeving heeft gebracht. Dat Jezus ons bevrijdt van zonde en onrecht. Eens en voorgoed.

We weten goed genoeg dat dit niet betekent dat er geen zonde en onrecht meer zijn in onze mensenwereld. Onze  dagdagelijkse ervaring illustreert dit doorlopend. De verzoening waar Paulus het over heeft betekent wel dat niet het kwaad het laatste woord heeft. Wel de Liefde. Durven wij geloven in de Liefde? Ook voor ons? Durven wij geloven in vergeving? Ook voor ons?

 3.      In de evangelielezing, ten slotte, hoorden we dat “dit geslacht niet zal voorbijgaan totdat dit alles gebeurd is.”

Ja, ook op deze zondag is het Evangelie voor ons echt goed nieuws. En wel een overdaad aan goed nieuws: de overwinning van de liefde, de verrijzenis, de vergeving … neen, ze zijn niet voor een verre, onbestaande toekomst. Ook wij, zo belooft Jezus ons, zullen ze meemaken.

Het Rijk van God is nu reeds aanwezig onder ons. Aan ons om onze ogen te openen, onze oren te spitsen en onze handen uit de mouwen te steken.

Het Evangelie, we hebben het zonet opnieuw mogen vaststellen, is de Blijde Boodschap van God voor ons, mensen. Laten wij bidden dat we de genade mogen ontvangen om er steeds meer in te mogen geloven en er vanuit te leven.

Nu.