Bij kerstwens van een bejaarde jezuïet: over aftakeling die ook groei is
Michaël Campbell-Johnston sj is een bejaarde Britse medebroeder. Hij heeft belangrijke verantwoordelijkheden gedragen in de Sociëteit van Jezus; in GB maar ook wereldwijd. Hij wordt onder meer beschouwd als de stichter van de Jesuit Refugee Service. Michael is nu hoogbejaard. Toen ik hem in Londen ontmoette gaf hij mij zijn kerstwens, met onderstaand gedicht van zijn hand. De oorspronkelijke Engelse versie vindt u onderaan.
De Oude Dag
De Oude Dag sluipt gestaag voort,
een trein knarsend op zijn spoor,
soms snel, soms traag,
maar zonder ook maar even halt te houden.
In een weidse omhelzing omvat hij
gezicht, gehoor, spraak en gevoel,
geheugen, verstand en wil,
systematisch schakelt hij
de verbindende delen uit
die mij maken tot wie ik ben
en stort hij mij in het niets.
Het gevaar schuilt erin herleid te worden
tot slapen, eten en het lozen
van
darmen en blaas;
het koninkrijk van de rolstoel,
de wandelstok en de rubberen lakens.
Een louter vegetatief bestaan.
Maar, is dit het niets?
Wat is er aan de andere kant van de deur?
We moeten er doorheen om er achter te komen,
om te zien of het naar een leven leidt
voller dan ik mij kan verbeelden.
Want, staat de Vader van de verloren zoon
er met open handen te wachten
om hem te begroeten?
Haast hij zich om hem
met liefde te ontmoeten?
sluit hij hem in zijn liefdevolle omarming?
Maar, de poort is nauw
om er doorheen te komen
moet ik getrimd worden,
ontdaan van alle overtollige dingen,
Alles wat mij verhindert een te worden met Hem,
elk obstakel voor zijn alles omvattende liefde.
Zo een afstropen kan niet anders dan pijnlijk zijn;
de dingen verliezen die ik het meest koester,
de pijlers van mijn wezen, de uitrusting van de natuur.
Maar, aftakeling is ook groei,
de meerwaarde van op een dieper niveau te zijn,
zuivering die verrijking brengt,
nieuw leven dat het oude vervangt.
Heer, geef mij ogen om dit te zien,
vermeerder mijn geloof dat dit waar is;
dan is de dood een welgekomen vriend,
niet het einde van de weg maar een doorgang
naar een betere plek.
De oude dag biedt middelen daartoe,
het proces dat mij in staat stelt zover te geraken,
soms lang, soms pijnlijk, soms beide,
maar alles wel beschouwd
een onontkoombare proloog,
een noodzakelijke voorbereiding.
Michael Campbell Johnston sj
(Vertaald door Hugo Roeffaers sj)
OLD AGE
Old Age creeps on relentless,
A train grinding along its track,
Sometimes speeding, sometimes
slowing down,
But never halting for an instant.
All-embracing, it encompasses
Sight, hearing, speech, feeling,
Memory, understanding and will,
The systematic undoing of the
constituent parts
That make me who I am
Plunging me into nothingness.
The danger is being reduced
To sleeping, eating and evacuating
Bowels and bladder;
The kingdom of the wheel chair,
Walking stick and rubber sheet.
A purely vegetative existence.
But is it nothingness ?
What is on the other side of the
door ?
One must needs pass through it to
find out,
To see if it leads to a fuller life
than I can imagine.
For is this prodigal son’s Father
waiting there
with open arms to greet him ?
Is he running to meet him with love
?
Does he clutch him to his embrace ?
But the door is narrow.
To squeeze through
I need to be cut down to size,
Stripped of all the superfluous in
my life,
All that prevents me blending with
Him,
Any obstacle to his all-embracing
love.
Such stripping is unavoidably
painful;
To lose the things I cherish most,
The pillars of my being, the accoutrements of nature.
However decline is also growth,
The enhancement of being at a deeper
level,
Purification bringing enrichment,
New life replacing old.
Lord, give me eyes to see this,
Increase my faith to accept it as
true;
Death then becomes a friend to be welcomed,
Not end of the road but gateway to a
better place.
And old age supplies the means to
reach it,
The process enabling me to get
there,
In some cases long, in some painful,
in some both,
But in all an inescapable
preliminary,
A necessary preparation.
Michael Campbell Johnston sj
Reacties
Johan, in Delft