Gehoorzaamheid beloven binnen een decadente Kerk?! (4/8)

In het najaar van 2016 hield ik in het kader van “Bruisende Kerk”, een congres voor jonge katholieken in Gouda, een inleiding met als titel: “Meer houden van de Kerk: in de leer bij Ignatius van Loyola en Lucifer.” Hier volgen enkele uittreksels. 4/8

Als jezuïet heb ik niet getwijfeld toen ik, bij mijn plechtige geloften, werd uitgenodigd om ook een vierde gelofte uit te spreken, die van bijzondere gehoorzaamheid aan de paus voor de zending.  Liefde  voor en trouw aan de Kerk vragen om geïncarneerd te worden. Zoniet gaat het over holle woorden en abstracte idealen. Liefde kan ook pijn doen. Soms veel. Liefde kan deel doen hebben aan het kruis. In het bijzonder als je geconfronteerd wordt met de kloof die soms gaapt tussen de Kerk als mystiek lichaam van Christus en de zichtbare Kerk. En net die kruisigende liefde kan verlossend zijn.

Het startpunt van de jezuïeten was dat Ignatius en 9 gezellen zich in 1540 aan de Paus gingen aanbieden om de Kerk te dienen. De Katholieke Kerk was toen in verval. Ronduit decadent: corruptie, zedeloosheid, spilzucht, mondaniteit, simonie vierden hoogtij. Tot in de allerhoogste kringen van de Kerk. Toch kozen die 10 eerste jezuïeten er radicaal voor om hun leven te geven binnen en voor die zwaar zieke Kerk. Wees maar zeker dat zij niet blind was voor al de misbruiken. Maar de gratuiteit van die bewuste keuze is een betekenisvolle bijdrage geweest voor de hervorming, van binnen uit, van onze Kerk.