Wat een stervende vrouw me leerde over dankbaarheid - Mijmering van Nikolaas Sintobin sj
Mijn moeder overleed meer dan 20 jaar geleden aan de vreselijke A.L.S.. De laatste letters die ze met onze hulp op een alfabetkaart aanwees waren MERCI. Deze reactie ontving ik enkele dagen geleden op een blogje dat ik schreef over dankbaarheid. Ik werd er stil en blij van. Ook dankbaar. Wat een genade als je, na wat ongetwijfeld een lange lijdensweg was, je aardse leven zo mag eindigen. Wat een toegangsdeur naar de volheid van leven.
Dankbaarheid is niet iets waar je zomaar voor kiest. Het is een genade die je ontvangt. Je kan er aan meewerken. Oefening baart kunst. Dat geldt in het bijzonder voor het gebed dat dankbaarheid heet. Danken betekent dat je Gods werkzame aanwezigheid weet op te merken. Dat je in de hectiek van het leven steeds weer aandacht geeft aan wat je blij, vertrouwvol of energiek maakt en dat in verband brengt met de Bron van alle leven.
Wie hier een gewoonte van maakt leert ook kleine rimpelingetjes van dankbaarheid op het spoor komen. Die zijn belangrijker dan grote opstoten. Om de eenvoudige reden dat ze zich veel vaker voordoen. Vele kleintjes maken groot.
Dankbaarheid heiligt het verleden en wijst de weg naar de toekomst. Immers, doorheen die kleine maar talrijke speldenprikjes kan je het nieuwe van God op het spoor komen. Dankbaarheid wijst aan waartoe Gods genade uitnodigt. Dat is vaak anders dan we zelf hadden verwacht of gehoopt. Steeds beter.
Nikolaas Sintobin sj
Reacties
is inderdaad een heel mooi levensgeschenk
oprechte dank voor reeds zoveel deugddoende woorden, geachte broeder Nikolaas!
Het gevoel dat je in moeilijke perioden niet in de steek gelaten wordt door Hem die met ons -en mij- meegaat en hoop en kracht geeft!!