Marc live (3)
Marc Lindeijer sj is een Nederlandse medebroeder. Hij is enkele jaren geleden priester gewijd en verblijft nu voor zijn laatste vormingsjaar als jezuïet (“derde jaar”) in de USA, in de buurt van San Francisco. De voorbije tijd heeft hij, samen met een groep generatiegenoten, de 30-daagse Geestelijke Oefeningen gedaan. De komende tijd zullen besteed worden aan studie.
Deze weken vertelt hij regelmatig iets over zijn ervaringen.
Vrijdag 20 maart
Opnieuw zonneschijn, opnieuw interessante lessen en lectuur, opnieuw plezierig gezelschap aan tafel, opnieuw ook de vragen die steeds terugkomen in onze groep, wanneer we de basisdocumenten van de orde lezen en vervolgens naar het heden kijken. Onze religieuze armoede met name is steeds weer onderwerp van gesprek. Ik zit op het einde van de dag in de smaakvolle, moderne kapel, kijk naar de nieuwe ikonen van St. Jozef, van de heilige Clara en Ignatius, bid de rozenkrans, de droevige geheimen: Jezus wordt gegeseld, wordt met doornen gekroond, neemt zijn kruis op, enz. Mijn blik blijft hangen bij het uitzicht uit het raam recht voor me: ouderwetse houten telefoonpalen, hoog, met een kort dwarshout bovenop voor de kabels; de late middagzon tekent ze scherp af tegen de blauwe hemel, donker en licht tegelijk. Meer dan al het andere raakt dat beeld me, en nu ik dit schrijf, 's avonds laat, moet ik aan die andere vrijdagmiddag denken, lang geleden, op Golgotha, toen Jezus stierf aan het kruis. Maar hoe waar en vroom de associatie ook is, toch was dat het niet wat me raakte. Wat dan wel?
Die rij van hoge, stille wachters, glanzend in een licht dat niet van hun is, dat zij slechts weerkaatsen. Er is een groot verlangen in mij om ook zo eenvoudig te zijn, alleen en toch verbonden, rechtschapen...
Wat is het, God, dat U me zeggen wilt?
Zaterdag 21 maart
Van Santa Clara naar San Francisco is maar een uurtje met de auto en met diezelfde auto (alles wordt hier met de auto gedaan) kun je in een middag heel veel zien, van de tulpen in het Queen Wilhelmina Park tot de zeehonden bij de Golden Gate Bridge. Maar ook St. Ignatius College Preparatory (ca. 1.500 leerlingen) en de University of San Francisco (ca. 8.000 studenten), beide geleid door de jezuïeten. Te voet deden we de Tender Loin, het oude stadscentrum, waar de meesten met een boog omheen lopen, vanwege de vele zwervers en daklozen. We werden rondgeleid door Frank, een jonge jezuïet die sinds enige tijd in een groot opvangcentrum werkt (ca. 450 klanten), bevolkt door de slachtoffers van enerzijds de desastreuze Amerikaanse sociale "zorg" en anderzijds het even desastreuze gebruik van drugs.
Deze mensen worden door de gemeente als straatafval behandeld, maar gelukkig is de gemeente bereid om te betalen voor het opruimen... Zo'n bezoek van een paar uur is veel te kort. Meer dan je bewondering uitspreken voor de geweldige organisatie en de enorme inzet van de mensen die er werken kun je niet. Wat echter goed doet is, is te zien hoe Frank, een van ons, helemaal thuis is bij deze mensen, hoe hij een warm hart combineert met een nuchter verstand en met beide zoekt naar de beste manier om hen te helpen, van de eerste opvang tot hun herintrede in de maatschappij. Wij waren overal even welkom als hij, en dat deed ook goed, dat deed echt goed.
Zondag 22 maart
De grote vreugde van vandaag, behalve een meditatieve wandeling 's middags, was zeker de eucharistieviering in de naburige parochiekerk, vanmorgen om kwart voor acht. Helaas deed de gelegenheid zich de afgelopen weken maar weinig voor om te concelebreren. Geen priester te kunnen zijn met en voor het volk van God is met voorsprong mijn grootste gemis in deze periode van studie en bezinning. Met weemoed denk ik aan de twee kapellen in Delft waar ik in het weekend priester mag zijn. Maar vanmorgen was ik dus weer eens in de gelegenheid: een goede gemeenschap, merendeels ouderen (de familieviering was om negen uur, daarna waren er nog zes vieringen, onder meer in het Spaans en Portugees), met een kapelaan uit Argentinië.
Zijn vriendelijk aanbod om te preken heb ik afgeslagen bij gebrek aan voorbereiding; met des te meer vreugde heb ik meegebeden en geholpen met het uitreiken van de communie en het zegenen van de kleinste kinderen. Na bijna zeven jaar als priester is dat voor mij nog altijd een van de mooiste dingen, bevestigd door de gelovige eerbied waarmee velen de communie of de zegen ontvangen. De hartelijke gesprekken na de viering deden me nog meer thuis voelen, nog meer vereerd om dienaar te mogen zijn van het volk van God, bedienaar van de onmetelijke gave van Jezus Christus onder de gedaanten van brood en wijn. 'Zalig zij die genodigd zijn...!'
Deze weken vertelt hij regelmatig iets over zijn ervaringen.
Vrijdag 20 maart
Opnieuw zonneschijn, opnieuw interessante lessen en lectuur, opnieuw plezierig gezelschap aan tafel, opnieuw ook de vragen die steeds terugkomen in onze groep, wanneer we de basisdocumenten van de orde lezen en vervolgens naar het heden kijken. Onze religieuze armoede met name is steeds weer onderwerp van gesprek. Ik zit op het einde van de dag in de smaakvolle, moderne kapel, kijk naar de nieuwe ikonen van St. Jozef, van de heilige Clara en Ignatius, bid de rozenkrans, de droevige geheimen: Jezus wordt gegeseld, wordt met doornen gekroond, neemt zijn kruis op, enz. Mijn blik blijft hangen bij het uitzicht uit het raam recht voor me: ouderwetse houten telefoonpalen, hoog, met een kort dwarshout bovenop voor de kabels; de late middagzon tekent ze scherp af tegen de blauwe hemel, donker en licht tegelijk. Meer dan al het andere raakt dat beeld me, en nu ik dit schrijf, 's avonds laat, moet ik aan die andere vrijdagmiddag denken, lang geleden, op Golgotha, toen Jezus stierf aan het kruis. Maar hoe waar en vroom de associatie ook is, toch was dat het niet wat me raakte. Wat dan wel?
Die rij van hoge, stille wachters, glanzend in een licht dat niet van hun is, dat zij slechts weerkaatsen. Er is een groot verlangen in mij om ook zo eenvoudig te zijn, alleen en toch verbonden, rechtschapen...
Wat is het, God, dat U me zeggen wilt?
Zaterdag 21 maart
Van Santa Clara naar San Francisco is maar een uurtje met de auto en met diezelfde auto (alles wordt hier met de auto gedaan) kun je in een middag heel veel zien, van de tulpen in het Queen Wilhelmina Park tot de zeehonden bij de Golden Gate Bridge. Maar ook St. Ignatius College Preparatory (ca. 1.500 leerlingen) en de University of San Francisco (ca. 8.000 studenten), beide geleid door de jezuïeten. Te voet deden we de Tender Loin, het oude stadscentrum, waar de meesten met een boog omheen lopen, vanwege de vele zwervers en daklozen. We werden rondgeleid door Frank, een jonge jezuïet die sinds enige tijd in een groot opvangcentrum werkt (ca. 450 klanten), bevolkt door de slachtoffers van enerzijds de desastreuze Amerikaanse sociale "zorg" en anderzijds het even desastreuze gebruik van drugs.
Deze mensen worden door de gemeente als straatafval behandeld, maar gelukkig is de gemeente bereid om te betalen voor het opruimen... Zo'n bezoek van een paar uur is veel te kort. Meer dan je bewondering uitspreken voor de geweldige organisatie en de enorme inzet van de mensen die er werken kun je niet. Wat echter goed doet is, is te zien hoe Frank, een van ons, helemaal thuis is bij deze mensen, hoe hij een warm hart combineert met een nuchter verstand en met beide zoekt naar de beste manier om hen te helpen, van de eerste opvang tot hun herintrede in de maatschappij. Wij waren overal even welkom als hij, en dat deed ook goed, dat deed echt goed.
Zondag 22 maart
De grote vreugde van vandaag, behalve een meditatieve wandeling 's middags, was zeker de eucharistieviering in de naburige parochiekerk, vanmorgen om kwart voor acht. Helaas deed de gelegenheid zich de afgelopen weken maar weinig voor om te concelebreren. Geen priester te kunnen zijn met en voor het volk van God is met voorsprong mijn grootste gemis in deze periode van studie en bezinning. Met weemoed denk ik aan de twee kapellen in Delft waar ik in het weekend priester mag zijn. Maar vanmorgen was ik dus weer eens in de gelegenheid: een goede gemeenschap, merendeels ouderen (de familieviering was om negen uur, daarna waren er nog zes vieringen, onder meer in het Spaans en Portugees), met een kapelaan uit Argentinië.
Zijn vriendelijk aanbod om te preken heb ik afgeslagen bij gebrek aan voorbereiding; met des te meer vreugde heb ik meegebeden en geholpen met het uitreiken van de communie en het zegenen van de kleinste kinderen. Na bijna zeven jaar als priester is dat voor mij nog altijd een van de mooiste dingen, bevestigd door de gelovige eerbied waarmee velen de communie of de zegen ontvangen. De hartelijke gesprekken na de viering deden me nog meer thuis voelen, nog meer vereerd om dienaar te mogen zijn van het volk van God, bedienaar van de onmetelijke gave van Jezus Christus onder de gedaanten van brood en wijn. 'Zalig zij die genodigd zijn...!'
Reacties