Marc live (4)
Marc Lindeijer sj is een Nederlandse medebroeder. Hij is enkele jaren geleden priester gewijd en verblijft nu voor zijn laatste vormingsjaar als jezuïet (“derde jaar”) in de USA, in de buurt van San Francisco. De voorbije tijd heeft hij, samen met een groep generatiegenoten, de 30-daagse Geestelijke Oefeningen gedaan. De komende tijd zullen besteed worden aan studie.
Deze weken vertelt hij over zijn ervaringen.
Maandag 23 maart.
Groot nieuws in onze kleine groep: Jeff, Chinees van herkomst en lid van de Maryland Provincie, heeft zijn zending ontvangen voor de nabije toekomst. Hij wordt leider van de interne opleiding na het noviciaat voor heel Oost-Azië, met Manilla als standplaats. De zending is het hart van ons bestaan, daarvoor maken we ons vrij, daarin vinden we onze vervulling. Door een gelukkig toeval waren we 's avonds te gast bij de provinciaal van de California Provincie, die juist zijn verjaardag vierde: gebak met een dubbele reden dus.
Ik moest ook aan mijn eigen toekomstige zending denken, ons hoofdkwartier in Rome, en wel vanwege een verspreking in de eucharistieviering voor het diner.
De 'netherworld', de onderwereld in de psalm werd verhaspeld tot 'Netherlands', Nederland, een verspreking die een kern van waarheid bevat, gelet op het missieland dat wij inmiddels zijn geworden. En dan toch een schaarse jonge jezuïet als ikzelf afstaan aan Rome, zoals de Vlaamse Provincie heeft gedaan met mijn co-novice Georges Ruyssen.
Misschien geldt analoog voor onze mankracht wat ik vanmorgen over onze gelden en bezittingen las in een commentaar uit 1554: wat ons als armen gegeven wordt, moeten we als armen ontvangen, zonder hebzucht, met de grootste edelmoedigheid. God zal dan voorzien in de nood, ook aan mankracht.
Dinsdag 24 maart.
Biecht horen was een van de voornaamste werken van de jezuïeten in de beginjaren van de orde en in de eeuwen daarna, tot het sacrament in diskrediet raakte in de jaren 1960, althans in Noord-Europa. Het was en is dus een geluk voor ons, de vier jezuïeten die zich hier herbronnen, dat er juist dezer dagen, middenin de vastentijd, enkele dringende oproepen binnenkwamen om te assisteren bij het biecht horen:
deze avond in de lokale parochie, morgen en overmorgen 's ochtends vroeg in een middelbare school, en morgenavond in de jezuïetenparochie, waar letterlijk honderden mensen verwacht worden.
Net terug van de lokale parochie kijk ik met grote dankbaarheid terug, dankbaar dat God zo zacht en tegelijk zo krachtig werkt in het hart van mensen. Zeker, er wordt gezondigd (ik hoef niet verder te kijken dan mezelf), maar ook: er wordt gebeden, er wordt gestreefd naar het goede en het betere, er wordt bemind en gewerkt, en vaak in omstandigheden die verre van makkelijk zijn. Daarnaar te mogen luisteren, te bidden dat de heilige Geest mij woorden van troost en goede raad geeft, en bovenal de vergeving van zonden uit te spreken, is een ervaring die telkens weer nederig stemt en - nogmaals - heel dankbaar. Arm Noord-Europa, arm Nederland, waar "zelfhulp" de trend geworden is en het grote geneesmiddel van de ziel niet meer wordt gezocht, niet meer wordt gevonden...
Deze weken vertelt hij over zijn ervaringen.
Maandag 23 maart.
Groot nieuws in onze kleine groep: Jeff, Chinees van herkomst en lid van de Maryland Provincie, heeft zijn zending ontvangen voor de nabije toekomst. Hij wordt leider van de interne opleiding na het noviciaat voor heel Oost-Azië, met Manilla als standplaats. De zending is het hart van ons bestaan, daarvoor maken we ons vrij, daarin vinden we onze vervulling. Door een gelukkig toeval waren we 's avonds te gast bij de provinciaal van de California Provincie, die juist zijn verjaardag vierde: gebak met een dubbele reden dus.
Ik moest ook aan mijn eigen toekomstige zending denken, ons hoofdkwartier in Rome, en wel vanwege een verspreking in de eucharistieviering voor het diner.
De 'netherworld', de onderwereld in de psalm werd verhaspeld tot 'Netherlands', Nederland, een verspreking die een kern van waarheid bevat, gelet op het missieland dat wij inmiddels zijn geworden. En dan toch een schaarse jonge jezuïet als ikzelf afstaan aan Rome, zoals de Vlaamse Provincie heeft gedaan met mijn co-novice Georges Ruyssen.
Misschien geldt analoog voor onze mankracht wat ik vanmorgen over onze gelden en bezittingen las in een commentaar uit 1554: wat ons als armen gegeven wordt, moeten we als armen ontvangen, zonder hebzucht, met de grootste edelmoedigheid. God zal dan voorzien in de nood, ook aan mankracht.
Dinsdag 24 maart.
Biecht horen was een van de voornaamste werken van de jezuïeten in de beginjaren van de orde en in de eeuwen daarna, tot het sacrament in diskrediet raakte in de jaren 1960, althans in Noord-Europa. Het was en is dus een geluk voor ons, de vier jezuïeten die zich hier herbronnen, dat er juist dezer dagen, middenin de vastentijd, enkele dringende oproepen binnenkwamen om te assisteren bij het biecht horen:
deze avond in de lokale parochie, morgen en overmorgen 's ochtends vroeg in een middelbare school, en morgenavond in de jezuïetenparochie, waar letterlijk honderden mensen verwacht worden.
Net terug van de lokale parochie kijk ik met grote dankbaarheid terug, dankbaar dat God zo zacht en tegelijk zo krachtig werkt in het hart van mensen. Zeker, er wordt gezondigd (ik hoef niet verder te kijken dan mezelf), maar ook: er wordt gebeden, er wordt gestreefd naar het goede en het betere, er wordt bemind en gewerkt, en vaak in omstandigheden die verre van makkelijk zijn. Daarnaar te mogen luisteren, te bidden dat de heilige Geest mij woorden van troost en goede raad geeft, en bovenal de vergeving van zonden uit te spreken, is een ervaring die telkens weer nederig stemt en - nogmaals - heel dankbaar. Arm Noord-Europa, arm Nederland, waar "zelfhulp" de trend geworden is en het grote geneesmiddel van de ziel niet meer wordt gezocht, niet meer wordt gevonden...
Reacties