Hond

Litteratuur kan authentiek spiritueel zijn. Hieronder vindt u een indrukwekkend voorbeeld. In ignatiaans jargon zouden we zeggen dat dit gaat over “God zoeken en vinden in alle dingen”.

Mocht u zelf andere voorbeelden hebben, ik ben vragende partij!

Sylvie Germain, Immensités, Gallimard, 1993, pp 125-128

Aan mijn hond

(…)

‘s Morgens en ’s avonds maakten we altijd een wandelingetje, Hond en ik. ’s Morgens was ik het die besliste langswaar we gingen. (…) ’s Avonds was het Hond die mij uit wandelen nam. Zelfzeker trippelde hij rond en nam me mee waarheen hij maar wilde. (…) Van straat tot straat leidde hij mij langs tuintjes en parken waar het echt goed toeven was. Eens daar, ging hij langzamer stappen; hij rook de lucht en de aarde, de wortels en de kruiden, en net zo goed ook de wolken. Hij rook alles, die hond. Zelf en vooral het hart van de mens. (…)

Hond heeft me geleerd dat alles een geur heeft, zelf de geluiden en de kleuren, en de tijd die voorbijgaat. Ik heb ook geleerd om anders te kijken en te luisteren. Ik ben begonnen de wereld en de mensen te beschouwen met de zintuigen van een hond. Uiteindelijk ging ik van het leven houden met het hart van een hond. Een hart dat steeds op de loer ligt zonder ooit ongerust te zijn. Een hart dat kan ruiken en dat houdt van ruimte.

Die ruimte heb ik gevonden in mezelf, en het is Hond die me ze heeft doen ontdekken. Hij heeft me zo goed geleerd om een aandachtig hart te hebben, dat ik een geur van oneindigheid op het spoor ben gekomen diep in mezelf. Door mij mee te nemen langsheen de straten en de parken van de stad heeft Hond mij eigenlijk geleid langs de uitgestrektheid van het binnenste. En onderweg ben ik tekens op het spoor gekomen. Van God. Of juister nog, sporen van de afwezigheid van God. In mezelf heb ik geluisterd naar zijn stilte, in mezelf heb ik gekeken naar zijn afwezigheid, ik heb zijn leegte aangeraakt. Sommige dagen heb ik de vreemde zwaarte van zijn leegte betast. Ik heb nooit gebeden in een kerk en ben nooit kerkganger geweest. Ik heb enkel maar gestapt in die woestijn van God. Dat is mijn gebed, hond-mens.

Ik wil nog wat vertellen over de glimlach van mijn hond, ook al is het onmogelijk om die te beschrijven. Hond had de glimlach van hen die dwars door de wereld en de tijd heen kijken, van hen die met al hun zintuigen voelen dat het echte leven maar kan doorbreken wanneer de stilte van de oneindigheid het nu-moment komt strelen, wanneer het mysterie van het onzichtbare zachtjes tegen de meest eenvoudige dingen aan komt stoten, - het hout van een tafel die besmeurd is met bierschuim, een kopje van aardewerk, de trapleuning, de korst van een boterham, het deksel van een vuilbak, een muur, een boom …

Er waren dagen dat Hond plots zijn kop oprichtte, zijn oren spitste en luisterde; niets leek deze plotse opstoot van aandacht te rechtvaardigen. Hij had een onzichtbare aanwezigheid geroken die ik niet kon voelen maar die ik kon vermoeden door hem heen.

Hond had de glimlach van de uitverkorenen op wie de Engel zijn hand heeft gelegd. Met de jaren ben ik dit gaan snappen – dat Hond eigenlijk de gezel was van de Engelen. (…) Misschien zijn er periodes waar er nog maar weinig mensen zijn die waardig zijn om door de Engelen aangeraakt te worden en waar de ontmoedigde Engelen zich dan maar richten tot de dieren. Hoe dan ook van ons twee, Hond en ikzelf, was hij het die baas was van de ander. Hij ging om met de Engelen, hij was getekend door het vuur van hun strelingen over zijn vacht en door de zachtheid van hun licht in zijn glimlach; ik liep achter hem, in zijn schaduw.