Het vinden van en trouw blijven aan je roeping als christen, welke die ook is, gaat niet vanzelf. Het is een strijd. Ze leidt naar volheid van leven. Maar gaat ook gepaard met twijfel en pijn.
Hieronder vindt u een ongebruikelijk persoonlijk getuigenis van Paus Benedictus dd 6 augustus 2010, in zijn boodschap aan de jeugd nalv de komende WJD in Madrid.
[...]
Er is een periode, gedurende de jeugd, waarin elkeen zich de vraag stelt: wat is de zin van mijn leven? Welk doel, welke richting verlang ik eraan te geven? Dit is een fundamentele etappe in het leven. Ze kan de ziel echt kwellen, soms een hele tijd. Je denkt dan aan je beroepskeuze, je sociaal leven, je liefdesleven …
In deze context denk ik terug aan mijn eigen jeugd. Op de een of de andere manier was ik me ervan bewust dat de Heer wilde dat ik priester werd. Maar later, na de oorlog, toen ik in het seminarie en aan de universiteit mij daarop voorbereidde, heb ik die zekerheid opnieuw moeten veroveren. Ik heb me de vraag moeten stellen: is dit nu echt mijn weg ? Is dit echt Gods verlangen voor mij? Zal ik in staat zijn om Hem trouw te blijven en om helemaal beschikbaar te zijn, in zijn dienst? Een dergelijk beslissing neem je niet zonder pijn. Het kan niet anders. Maar dan is er de zekerheid gekomen: ja, dat is het! Ja, de Heer wil dat ik mij geef en Hij zal me dan ook de nodige kracht geven. Door naar Hem te luisteren en samen met Hem op stap te gaan word ik ten volle mezelf. Waar het op aan komt is niet dat ik mijn eigen wensen kan realiseren, maar wel Zijn wil. Zo wordt het leven authentiek. [...]
Het vinden van en trouw blijven aan je roeping als christen, welke die ook is, gaat niet vanzelf. Het is een strijd. Ze leidt naar volheid van leven. Maar gaat ook gepaard met twijfel en pijn. 
Reacties
Voor het overige ben ik het volledig met je eens. Ook Benedictus is een de eerste plaats een mens, een gewone mens. Gelukkig maar ...