Gewoon
Gedurende het paasoctaaf krijgen we de grote verschijningsverhalen te lezen in de liturgie. Gisteren hoorden we de wonderbare visvangst uit Joh. 21. Een heerlijk verhaal in al zijn soberheid en realisme.
Ik was bijzonder getroffen door het feit dat Jezus in deze episode helemaal geen bijzondere dingen vraagt aan zijn leerlingen. Het enige wat er gebeurt is dat Jezus in hun midden komt; ook al zijn die mensen zich daar in het begin niet van bewust.
In de aanwezigheid van de Verrezene blijft hun leven zijn normale beloop kennen. Hun gebruikelijke werk (vis vangen) blijft hun gebruikelijke werk. Alleen lukt het nu beter. En ook eens ze Jezus herkend hebben blijft het leven zijn gewone gang gaan en gaan ze samen ontbijten. In alle eenvoud.
Leven vanuit het geloof in de Verrezene is gewoon leven. Aan de buitenkant is er geen verschil te zien. We hoeven geen uitzonderlijke dingen te verwachten of te doen. Het Evangelie gaat niet over tovenarij.
En toch maakt het geloof en het vertrouwen in de Levende alles anders.
Reacties
U schrijft: 'Leven vanuit het geloof in de Verrezene is gewoon leven. Aan de buitenkant is er geen verschil te zien.' En '... blijft het leven zijn gewone gang gaan.'
Anderzijds eindigt het evangelie vandaag met de opdracht: 'Gaat heel de wereld door, en predik het evangelie aan ieder schepsel'. En ik herinner mij ook dat Paulus wel zijn hele leven overhoop gooide na Christus' verschijning aan hem.
Hoe moet ik deze twee zaken bij elkaar brengen?
Zou u dat wat kunnen verduidelijken?
Dank!
Laat het me uitleggen aan de hand van de titel van deze blog. Ignatius nodigt uit God lief te hebben en te dienen "in alle dingen". Met andere woorden, hij spoort ons aan om in ons gewone, dagdagelijkse leven onze zending als christen te beleven en vorm te geven. Op alle mogelijke plaatsen, overal te wereld, en met zoveel mensen als mogelijk vieren dat God tussen ons woont en ons naar zich toe wil trekken.
Dat kan inderdaad de zaken behoorlijk overhoop halen. Maar steeds binnen de gewone, banale werkelijkheid die de onze is, en die uiteindelijk de enige echt is.
De verleiding is steeds om God te gaan zoeken in het buitengewone en in het uitzonderlijke. Maar dat dreigt een vlucht te zijn voor de grote uitdaging waarvoor Jezus ons stelt: Hem mens voortdurend mens laten worden, hier en nu.