Twijfel kan een belangrijk
onderdeel zijn van godsgeloof. Twijfel is eerlijk. Zonder momenten van twijfel
blijft de ruimte voor groeiend vertrouwen en geloof al te beperkt.
Link ophalen
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Andere apps
Reacties
Anoniem zei…
Twijfel kan je ook een zwerver maken en dat komt ook niet ten goede.
Anoniem zei…
Ik heb een prof gehad vroeger die zei dat twijfel een teken van intelligentie is, dus ik heb de twijfel niet uit mijn leven verbannen maar ben gaan werken aan beter kunnen kiezen in twijfel. Ivo
Anoniem zei…
Onzin. Twijfel is een symptoom van een zwak geloof.
Anoniem zei…
Ik meen dat je moet oppassen met te eenzijdig denken volgens de oude natuur. Als je in de psalm leest: Gij weefde mij in de moederschoot enz. dan is het een valkuil om er meteen open ruggetjes en hazenlippen bij te halen, althans dat kan het zijn. Of als je alle schepsels beziet met hun eigenaardige vormen, hun volstrekte gedrochtelijkheid soms, hun schadelijkheid ook, kun je denken: ja maar is dat nu echt een heel bewust geknutseld geheel door een intelligente, steeds alerte en kiezende God? Zo van: laat ik bij dit hagedisje hier achter het voorpootjes nog een paar aardige vlekjes doen.Of laat ik deze paddenstoel nu eens zeer giftig maken en hem tegelijk sterk doen gelijken op een eetbare? Zo denken kan dood lopen in twijfel. Daarom focus ik zelf altijd liever op wat de zonde in mij verwoest heeft en hoe ik daar van weggetrokken en gered ben inderdaad door de openbaring van en het geloof in Jezus in mijn leven. Dan kan ik onmogelijk twijfelen. Het werkende, reinigende, verlichtende geloof dat mij veranderd heeft van een dode door de zonde, naar een echt mens. Van een keiharde egoïst naar iemand die altijd zoveel mogelijk open staat voor de noden van de ander. Dat is voor eens en voor altijd boven alle twijfel verheven omdat ik weet wie ik geweest ben. En de rest? Ondergeschikt, niet te veel vragen stellen, maar geloven als een kind: Ja Vader! Zegt Carlo Carretto en ik zeg het van harte mee. Niet twijfelen, maar werkelijk geloven dat wij om heilig te kunnen zijn lang niet alles hoeven te snappen, zolang wij maar snappen dat we ons eigen ik met de driften en het egoïsme moeten kraken.
Paus Franciscus biedt ons een heel nieuwe weg aan voor vernieuwing, en dit speciaal voor de Kerk. Vernieuwing mag voor hem niet betekenen dat men zijn tijd verprutst met structuren of dat men nog iets nieuws gaat opzetten. Vernieuwing betekent veeleer dat men de centrale plaats van Christus terugwint. En dit, op zijn beurt, vraagt een totaal nieuwe geest en een volkomen nieuw hart. De vernieuwing die Paus Franciscus ons voorhoudt is de bekering van het hart. Dit kan maar als we onze weg samen met Jezus gaan en in nauw contact blijven met Hem. Daarom blijft hij erop aandringen dat we elke dag een passage uit het Evangelie lezen, daarover nadenken en bidden; of we nu in tram of trein zitten, of thuis zijn. Dit is met Jezus optrekken. Als we dit soort van engagement om iedere dag met Jezus op weg te gaan op ons nemen, dan beginnen we te leven in een wereld van genade. En dit is meer dan vertrouwen op menselijke inspanningen. Als Jezus mee met ons op weg gaat, onze gids is, dan z
Wijlen Peter-Hans Kolvenbach sj, voormalig algemeen overste van de jezuïeten, legt uit waarom kandidaten voor de Sociëteit van Jezus het vandaag veel makkelijker hebben dan enkele eeuwen geleden. Een vleugje humor op roepingenzondag!
Hieronder vind je een citaat uit het dagboek van Etty Hillesum, een joodse vrouw die stierf in Auschwitz. Haar concrete leven heeft getoond dat onderstaande woorden niet zomaar loze woorden waren. "Al onze zorgen zijn moties van wantrouwen tegenover God." Etty Hillesum
“ De tenen van God. Mijn schizofrenie ”. Zo heet het autobiografische boek van Michel Mestrum (ISBN 978 90 6445 881 1). Michel is ervaringsdeskundige. Na een jarenlange opname in de psychiatrie is hij erin geslaagd om zijn zelfstandigheid te herwinnen. Verstandig en talig als hij is, weet hij het onvatbare van zijn psychose haarscherp te verwoorden. Zijn kracht haalt Michel in belangrijke mate uit zijn geloofsleven. Hieronder vindt u enkele sterke citaten. “Net zoals het literatuur betaamt zoek ik kleintjes die spanning te beleven tussen het leven ontvangen zoals het ons gegeven werd, en dankbaar genieten van wat ons allemaal wordt aangereikt, en aan de andere kant genoeg inzicht en tegelijk berusting hebben om te aanvaarden wat ons niet gegeven werd, en om ook daarmee op weg te gaan, wetend dat wij ook daarin de voorbode moeten zien van alles wat wij verder zullen moeten achterlaten of zullen moeten missen. Derhalve moet je durven dromen en je leven mee laten bepalen door een ars m
Dit jongetje moet iets (goed) doen waar hij helemaal geen zin in heeft. Hij vindt een geschikt truukje om ermee om te gaan. Wat helpt jou om iets te doen dat op zich wel goed is maar waar je helemaal geen zin in hebt?
Een tijd geleden verscheen op de theologenblog onderstaande overweging van mijn hand: Geloof jij in engelen? Hieronder vind je een uittreksel alsook een link naar de volledige tekst. ... In onze tijd klinkt het vreemd te spreken over geesten en engelen. Er zijn goede redenen om hier omzichtig mee om te gaan. Voor je het weet verlaat je helemaal het domein van het christelijk geloof. Tegelijk weten we dat ze een Bijbels gegeven zijn en dat ze in de christelijke traditie best hun plaats hebben. Zo is in de Rooms-Katholieke Kerk 29 september het feest van de aartsengelen. Wat kan je hier vandaag mee? Het getuigenis van Pierre Favre spreekt me sterk aan. Meer nog, ik vind het uitdagend en oproepend. Zijn geloof in engelen en geesten heeft niets te maken met vreemde esoterische wezens, al of niet met kleurrijke vleugels. Het is wel een beeld dat hij gebruikt om een fundamenteel aspect van zijn geloofservaring te benoemen. Favre gelooft voluit in Gods voorzienende liefde voor elke mens, ook
Onderstaand citaat komt uit een brief van Ignatius van Loyola aan Francisco de Borja, hertog van Gandía en onderkoning van Spanje. Ignatius schreef deze brief aan Francisco kort nadat deze, eerst in geheim, jezuïet was geworden. Hij was toen nog steeds onderkoning van Spanje. De later heilige Francisco de Borja sj besteedde vele uren per dag aan gebed. Té veel, vond Ignatius. Hij schrijft : “ Ik verkies dat de helft van die tijd omgezet wordt in studietijd, want de kennis … blijkt altijd heel belangrijk of nuttig voor de toekomst. Besteed die tijd voor het bestuur van uw staat, voor geestelijke gesprekken … Het leidt geen twijfel dat er meer verdienste is voor de ziel en meer genade als ze van haar Heer kan genieten in verscheiden activiteiten en op verschillende plaatsen, eerder dan in één enkele …” (20 september 1548) God kan je vinden in alle dingen , niet alleen in gebed.
De ervaring leert dat liefde niet aangeboren is. Je kan wel leren liefhebben. Maar hoe? Augustinus van Hippo (354 – 430) beantwoordt deze vraag met één woord: het Latijnse werkwoord voor beminnen amare . Hij gebruikt hierbij twee vormen van dit Latijnse woord: amare (beminnen) en amari (bemind worden). Augustinus onderscheidt drie trappen in de liefde. De eerste trap in de liefde is amare amari : ervan houden bemind te worden. Je ontdekt wat liefde is door liefde te ontvangen. De baby wordt ingewijd in de ervaring van het liefhebben omdat zijn ouders hem dag in dag uit liefde geven. In deze eerste fase van het leerproces is liefde vooral iets wat je krijgt. De tweede trap is amare amare: ervan houden te beminnen. Je hebt ervaren hoe prettig en deugddoend het is om liefde te ontvangen. Je verlangt nu ook zelf liefde te geven. Je vindt het daarbij belangrijk dat het goed voelt. Dat je liefde gewaardeerd en beantwoord wordt en dat je er warmte en geborgenheid bij ondervindt.
Ja, je kunt God op een rechtstreekse manier ontmoeten in het bidden met de Bijbel. In deze eerste webinar van de reeks "Bidden met de Bijbel" leg ik uitvoerig uit wat daartoe kan bijdragen. Klik hier voor de tekst van het webinar en/of om je in te schrijven voor het tweede webinar: Bidden met de Bijbel als leerschool in menselijkheid ( op dinsdag 16 april om 20u).
Reacties