Hoe een betrouwbare ouder zijn voor je kind?

In deze serie bied ik tien beschouwingen aan over opvoeden tot vrijheid. Ze zijn alle rechtstreeks of onrechtstreeks geïnspireerd aan de ignatiaanse traditie.  (7/10) 

Opdat je vertrouwen kan geven aan het kind, is vereist dat je, in de ogen van het kind, zelf ook betrouwbaar bent. Voor de ouder betekent dit onder meer dat je je echt durft opstellen als opvoeder, als volwassene, die niet op voet van gelijkheid en wederkerigheid wil staan ten overstaan van het opgroeiend kind.

Voor nogal wat ouders is dit niet vanzelfsprekend. Veel ouders wensen eerder de vriend of de vriendin te zijn van hun kind, in een relatie van relatieve gelijkheid. Ze willen doen wat hun kind van hen verlangt en hebben schrik om met hun kind in conflict te gaan. Dan zouden zij namelijk de waardering en affectie van hun kind tijdelijk kunnen verliezen. Zij dreigen aldus terecht te komen in een dynamiek van verleiding. Dit geeft weliswaar een – oppervlakkige – wederzijdse voldoening. Maar het is niet wat het kind nodig heeft om zijn eigen persoonlijkheid te kunnen opbouwen.

Daarvoor heeft het nood aan persoonlijkheden die als een rots in de branding kunnen staan. Mensen op wie je kan bouwen. Wiens neen, neen is en wiens ja, ja.  Met wie je in conflict kan gaan, zonder dat de relatie opgeblazen wordt. Mensen die op een redelijke manier weerwerk kunnen bieden als de jongere uit de bocht gaat, en die ook kunnen aanmoedigen en stimuleren als het goed gaat. Mensen van wie je weet wat je eraan hebt. Mensen, m.a.w. op wiens woord je kan vertrouwen omdat je weet dat het niet vertrekt vanuit het verlangen om te behagen en het kortstondige plezier dat daar mee samenhangt, maar wel van het gratuite goed van het kind. 

Nikolaas Sintobin sj