Waarom echte nederigheid zo veel op trots lijkt
Ik denk dat bij het proberen van veel dingen er meer bescheidenheid dan trots komt kijken: bijvoorbeeld, jezelf presenteren als een dwaas omwille van Christus; of jezelf honderd procent geven aan een taak die nog nooit eerder verricht is. Ik denk dat het nederigheid vereist om jezelf in een positie te plaatsen – met de bedoeling dat anderen Christus meer liefhebben – waarin anderen van je zullen profiteren en je als een soort van “gemakkelijk doelwit” zullen zien.
In feite zal de echt bescheiden persoon vaak heel trots overkomen
want hij denkt niet aan zijn image of aan wat anderen van hem denken. Hij zal zich
volledig toeleggen op zijn taak, op zijn leven; onverschillig voor wat anderen
van hem denken, niets gevend om of er wel of niet over hem gepraat wordt.
Dit lijkt op
trots, maar ik denk dat het veel echte nederigheid vraagt om zo te handelen.
Walter J. Ciszek sj
Reacties
Dat kan als zeer pijnlijk en onderdrukkend en zelfs als stagnerend ervaren worden en het geeft de ander macht.
Dat trots vanuit liefde plaats vindt weet de persoon vanuit alle bescheidenheid en dat zelfbesef doet deugd.
Dat is zuivere liefde.
Het is nooit gemakkelijk en zelfs pijnlijk tot héél pijnlijk om regelmatig in een situatie te staan waarbij men slachtoffer wordt als men doet wat men denkt te moeten doen tegen de stroom in.
Men geraakt niet gewoon aan de pijn als men je gebruikt en of misbruikt "just because it can"
Je volgt je hart. Maar blijkbaar werkt dat dikwijls voor sommige mensen als een rode lap op een stier.
Dat is vooral pijnlijk en ontmoedigend.
Zeker als het gebeurt door mensen waar men het nooit van verwacht en in wie men volle vertrouwen had.
Dan moet je dat vertrouwen opgeven.
Ik zou dat nooit echte nederigheid of trots kunnen noemen ...