"Wij moeten over alles een mening hebben": kracht en zwakte van het protestantisme (2/4)
“Wat zijn de blinde vlekken die
jij, als katholiek, opmerkt bij protestanten?” Die vraag werd me onlangs gesteld
door een jonge protestantse vrouw. Voor Ignis Webmagazine schreef ik enkele gedachten hierover neer. Je
vindt ze hier terug in vier stukjes. (2/4)
De
persoonlijke verantwoordelijkheidszin van protestanten uit zich ook in de geloofsvorming.
Als ik de boer opga om protestantse groepen toe te spreken dan is dat publiek doorgaans
talrijker en jonger dan als ik te gast ben bij katholieken. Protestanten willen
zélf hun geloof begrijpen. Hun vertrouwdheid met de Bijbel en met de theologie
is een troef, in het bijzonder in een context waar de omringende cultuur niet
langer dragend is voor christenen, maar bevragend en soms als vijandig wordt
ervaren. Katholieken hebben de gewoonte om dit denkwerk over te laten aan hun
clerus. Voor hen is het geen must om alles zelf te snappen. Het is de
gemeenschap van de Kerk die drager is van het geloof. Op zich is dit een
waardevol spanningsveld. Het wordt problematisch als de clerus uit het
landschap verdwijnt en de band met de gemeenschap losser wordt.
Langs
protestantste zijde lijkt de “kennisdruk” me ook reële schaduwzijden te hebben.
Wij moeten over alles een eigen mening
hebben, zei een jonge protestantse vrouw me. Ze ervoer dit als een last. Zelf
ben ik voldoende vertrouwd met exegese en theologie om te weten hoe complex en
subtiel beide wetenschappelijke disciplines zijn. Ik ben niet steeds onder de
indruk van wat ik hoor uit de mond van protestantse amateur-exegeten en
–theologen, hoe goed hun bedoelingen ook zijn. Van een troef kan die nadruk op
persoonlijke studie een bron van verwarring, pijn, angst en frustratie worden.
Met soms aanstootgevende gevolgen als die zelfverklaarde exegeten en theologen
het publieke forum betreden.
Nikolaas Sintobin sj
Reacties