Martelaren
Vandaag was de voorganger in het rood: feest van de Ugandese martelaren.
Het woord martelaar heeft de laatste jaren een verdachte bijklank gekregen. Het islamitische terrorisme zal daar wel niet vreemd aan zijn: mensen die zichzelf en anderen bewust van het leven beroven. Moord en zelfmoord.
Christelijke martelaren doden niet. Noch zichzelf, noch anderen. Het zijn mensen voor wie het geloof in Jezus Christus op de allereerste plaats komt. De liefdeskracht die zij ontvangen is zo groot, dat zij die voor niets willen inruilen. Ook niet voor hun eigen leven.
Deze dagen ben ik aan het lezen in de brieven van de eerste jezuïetenmissionarissen bij de Huronenindianen in het 17de-eeuwse Canada. Een groot deel van hen is op gruwelijke wijze vermoord door de Irokezen. Zij wisten dat een dergelijk levenseinde voor hen waarschijnlijk was. Zij konden, tot op het laatste moment, vluchten. Zij kozen er bewust voor om te blijven. Ontstellend.
Of moet ik eerder zeggen confronterend? Zeker is dat het mij bevraagt op mijn persoonlijke gedrevenheid om de Blijde Boodschap te delen met zovele mensen voor wie zij onbekend is.
.jpg)
Reacties