Paus Franciscus legt uit hoe je best biecht: niet per email

In zijn homilie van vrijdagmorgen, 25 oktober 2013, ging Paus Franciscus in op hoe je nu het best kan biechten. 

Te biecht gaan is de liefde van Jezus ontmoeten met een eerlijk hart en met de transparantie van een kind. Het betekent dat je “de genade van schaamte”  die ons toegang biedt tot Gods vergeving niet weigert maar welkom heet.

Sommigen zeggen: “Oh, ik biecht rechtstreeks tot God” Maar dat is makkelijk, dat is als biechten per email, is het niet? God is dan op grote afstand. Ik zeg van alles, maar er is geen contact van aangezicht tot aangezicht, geen oogcontact.

Sommigen gaan wel degelijk biechten.  Maar ze biechten zoveel oppervlakkige zaken. Het lijkt allemaal in de lucht te zweven, los van de concrete werkelijkheid. Eigenlijk is dat net alsof je niet biecht.

Onze zonden biechten is niet als zou je naar een psychiater gaan, of naar een folterkamer. Het is tot de Heer zeggen: “Heer, ik ben een zondaar”. Maar door het feit dat je dit zegt aan een broer, wordt het concreet. “Ik ben een zondaar omwille van dit en nog iets anders.”

Kleine kinderen hebben die wijsheid: als een kind komt biechten zegt het nooit iets algemeen. “Eerwaarde, ik heb dit en dat gedaan met mijn tante, een andere keer heb ik dit woord gebruikt” en dan noemt het ook dat woord. Dat wil dus zeggen dat ze precies zijn, hé. Zij hebben die eenvoud van de waarheid. En wij hebben altijd de neiging om de werkelijkheid van onze fouten te verdoezelen. 

Maar er is iets mooi: als we in tegenwoordigheid van God onze zonden belijden, dan voelen we altijd die genade van schaamte. Je beschaamd voelen in het aanschijn van God is een genade. Het is een genade: “Ik ben beschaamd over mezelf.” We denken aan Petrus wanneer hij, na het wonder van Jezus op meer, zei: “Ga weg van mij, Heer, wan ik ben een zondaar.” Hij is beschaamd over zijn zonden in de aanwezigheid van de de heiligheid van Jezus.