Kan je vandaag nog in Jezus geloven zoals 2000 jaar geleden? - Homilie van Nikolaas Sintobin sj




Homilie van Beloken Pasen

Een tijd geleden bracht ik het WE door met een jong koppeltje. Ze zijn 25 jaar oud en kennen elkaar reeds 8 jaar. Ze wonen beiden in Parijs. Beide jonge mensen willen trouwen met elkaar en gedurende dat WE hebben we hun huwelijk voorbereid.

Ik vroeg hen me uit te leggen wat het christelijk geloof voor hen precies betekent.  Hoewel ze dit niet afgesproken hadden, vatten ze elk hun geloof in drie punten samen:

1)    een aantal waarden;
2)    een relatie tot een liefhebbende God;
3)    en een houding van verantwoordelijkheid naar de andere mensen.

Ik zei hen vervolgens  dat christenen deze drie punten gemeenschappelijk hebben met Joden en moslims. Dat, bijgevolg, deze drie elementen, hoe belangrijk ook, niet typisch christelijk zijn. Beiden waren verbouwereerd.

Ik denk nochtans dat vele christenen desgevraagd een gelijkaardig antwoord zouden geven. Het Evangelie van deze Beloken Pasen gaat hierover: het geloof in Jezus als de eerste voorwaarde om lid te worden en te blijven van de kerkgemeenschap. Als Johannes dit verhaal neerschrijft werden er geen nieuwe verschijningen van de verrezen Heer meer verwacht. Nieuwe christenen moesten het doen met het getuigenis van oudere leden van de Kerk.

Laten we even kijken naar dit verschijningsverhaal en het lezen als een pedagogiek, voor ons vandaag, om te groeien in geloof in Jezus Christus.

Zalig die niet gezien en toch geloofd hebben.” Vele exegeten menen dat dit de laaste woorden zijn van Jezus in het Johannesvangelie. “Zalig die niet gezien en toch geloofd hebben.” Dit vers lijkt een hiërarchie in te voeren tussen twee wijzen waarop je Jezus kan leren kennen: het zien, aan de ene kant, en het zuivere geloof, aan de andere hand. Volgens deze interpretatie zou het zuivere geloof de houding zijn die Jezus verkiest.

Als je de tekst aandachtig leest, dan blijkt duidelijk dat Jezus Thomas niet verwerpt. Hij sympathiseert eerder met hem.  De bekende 16de eeuwse schilder Caravaggio heeft een beroemde interpretatie gegeven van dit gebeuren in zijn “Ongelovige Thomas”. Wat zie je, als je aandachtig naar dit schilderij kijkt? In de eerste plaats zie je er Jezus die zachtjes de hand van Thomas vastneemt en hem helpt om diens vingers in zijn gewonde zijde te leggen. Bovendien zie je er twee andere leerlingen die naar het gebeuren kijken alsof hun leven ervan afhangt. Je kan enkel maar ontroerd worden door de diepe menselijkheid van dit gebeuren.

Sommigen onder u zijn vertrouwd met de Geestelijke Oefeningen van de heilige Ignatius van Loyola. Je zou kunnen zeggen dat Ignatius ons in zijn gebedsmethode uitnodigt om dezelfde houding aan te nemen als die leerlingen. Namelijk om te kijken en te luisteren naar de Heer, om zo de voorwaarden te scheppen voor een persoonlijke ontmoeting met Hem.

Als je het zo benadert, dan is het zien van de Heer niet meer het exclusieve voorrecht van de toenmalige ooggetuigen. Immers, als wij vandaag, 2000 jaar later, in gebed het leven van Jezus contempleren dan kunnen ook wij, op onze beurt, Hem, tot op zekere hoogte, ontmoeten in ons leven. Ook wij kunnen horen hoe Hij ons roept, voelen hoe Hij ons aanraakt, hoe Hij elke man en vrouw, volwassene en kind, uitnodigt om van Hem te houden en Hem van nabij te volgen.

“Zalig die niet gezien en toch geloofd hebben.” Zegt Jezus tot Thomas. Vaak verlangen we dat we de aanwezigheid van de Heer in ons leven op wat steviger wijze zouden mogen ervaren.  Maar zo dikwijls voelen of zien we Hem nauwelijks niet.

Als we door zo’n periode van innerlijke droogte heen moeten, dan is de herinnering aan vroegere ervaringen van nabijheid van de Heer belangrijk. Tegelijkertijd nodigen die ervaringen van droogte uit om onszelf zo maar, blind, aan de Heer toe te vertrouwen. Zonder Hem te zien of te voelen.

Immers, als puntje bij paaltje komt, geloven we niet omdat we de Heer zien en voelen. Of omdat we genieten van zijn aanwezigheid. Maar gewoon om Hem. Zo maar. Uit liefde.

Nikolaas Sintobin sj

Reacties

traveling Jan zei…
Interessante overweging, waar ik met twee min of meer losstaande puntjes op wil reageren.

1. Over de drie religies: enkele jaren geleden was ik op vakantie in Isfahan, Iran, toen ik op een wandelingetje op vrijdagavond in het park bij de rivier door een inwoner werd uitgenodigd om van een glas thee te genieten in het bijzijn van zijn vrouw en haar familie. Na de gebruikelijke babbel van "Waar kom je vandaan, wat vind je van ons land, onze stad" kwam ineens een onverwachte vraag: "Hoe denk je over religie?"
Ik heb hem toen geantwoord:
"Laat me toe dit te beperken tot de drie religies die we hier hebben: Islam, Christendom en Jodendom. We geloven alledrie in dezelfde Hogere Macht, alleen noemt de ene Hem God, de andere Allah en de derde Jahweh. En we proberen alledrie ons leven zo te leiden dat we bij Hem uitkomen. Alleen gaat de ene linksrond, de andere rechtsrond, en de derde neemt de middenste kronkelbaan.
Welke van die drie paden het juiste is? Dat weet alleen Hij die aan de overkant zit, en Hij zegt ons niets over welke weg de goede is. Daar komen we pas achter als we bij Hem zijn...
Ik weet ook niet welke weg de goede is, ik kan enkel maar zeggen dat ik een weg volg die volgens mij voor mij een goede is, en dat doen jullie ook. Zo lang we elkaar daarvoor respecteren kunnen we enkel maar hopen dat we de juiste keuze hebben gemaakt. En misschien blijkt achteraf wel dat we allemaal gelijk hadden..."

En een tweede puntje: Thomas geloofde nadat hij gezien had. Maar de andere apostelen ook, die hadden hem namelijk óók al gezien. Dus Thomas was echt niet minder gelovig dan de anderen, hij kreeg enkel maar het zichtbare bewijs na zijn twijfel... Bovendien is Thomas na dit gebeuren een van de ijverigste apostelen gebleken, want we hebben zijn graf gezien. In Chennai, aan de oostkust van India...
Niet slecht, voor een "ongelovige" rationalist.
Cecilia zei…
Nikolaas, ik vind jou gesprek met de Moslimfamilie een heel verhelderend antwoord. Duidelijk, respecterend en open.
Voor mij is het ook zo. Vaak had ik gesprekken met allerlei families uit allerlei religies tijdens mijn periode van thuisverpleegkunde in Antwerpen.Ik probeerde altijd te luisteren naar hun boodschap en legde mijn overtuiging als religieuze.De gesprekken gebeurden vaak terwijl ik aan het verzorgen was. Soms maakte ik een afspraak op een vrije dag, om rustig te kunnen luisteren.
Ik ben er rijker door geworden

Meest gelezen

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)