Paus Franciscus zet de synodevaders in hun blootje (en ... de lezers/luisteraars/kijkers)
Hieronder een vertaling van enkele uittreksels uit de
indringende slottoespraak van de Synode door Paus Franciscus. De Paus vernoemt
er in het bijzonder 5 bekoringen die hij meende te ontwaren bij het luisteren
naar de synodevaders.
Eerste bekoring: “De bekoring van de vijandige
verharding, ttz het zich willen opsluiten in de letter (…), in de binnenkant
van de wet, in de zekerheid van wat we kennen en niet van wat we nog moeten leren
en bereiken. Ten tijde van Jezus, was dit de bekoring van de Zeloten, van de
scrupulanten, van de mensen met haast. Vandaag van hen die we
“traditionalisten” of ook “intellectualisten” noemen.”
Tweede bekoring: “De bekoring van een vernietigende
wereldvreemdheid, die in naam van een verraderlijke barmhartigheid wonden
verbindt zonder die eerst te verzorgen, die de symptomen behandelt en niet de
oorzaken en de wortels. Het is de bekoring van de angstigen en ook van hen die
“progressieven en liberalen” worden genoemd.”
Derde bekoring: “De bekoring om de steen te veranderen
in brood om een langdurige, lastige en pijnlijke vasten te beëindigen (Lc 4,
1-4) en ook om brood om te vormen in steen en om die steen te werpen naar de
zondaars, de zwakken, de zieken (Joh 8, 7), ttz om hem om te vormen in een
ondraaglijke last (Lc 10, 27).”
Vierde bekoring: “De bekoring om van het Kruis af te
komen, om de mensen tevreden te stellen en daar niet te blijven om de wil van
de Vader te vervullen, om toe te geven aan de geest van de wereld, eerder dan
die uit te zuiveren en hem om te vormen naar Gods Geest.”
Vijfde bekoring: “De bekoring om het depositum fidei (= de schat van het geloof) te
verwaarlozen door zichzelf niet te beschouwen als de hoeders maar als de eigenaars
en de heren. Of, omgekeerd, de bekoring om de werkelijkheid te verwaarlozen
door een al te subtiel woordgebruik of door heel veel woorden te gebruiken om
niets te zeggen. Ik meen dat men dit “byzantinisme” noemt.”
(…) “De bekoringen mogen ons geen angst inboezemen of
van de wijs brengen en nog minder ons ontmoedigen. Immers, geen enkele leerling
is groter dan zijn meester. Indien dus Jezus bekoord is geworden – en zelf Beëlzebul
werd genoemd (Cfr Mt 12, 24), dan moeten zijn leerlingen niet rekenen op een
betere behandeling. Persoonlijk zou ik te zeerste bezorgd en droef geweest zijn
waren die bekoringen en genanimeerde discussies er niet geweest, die bewegingen
van de geesten, zoals de heilige Ignatius van Loyola ze noemt (Geestelijke
Oefeningen nr 6), waren allen het eens geweest of stilzwijgend in een onechte
en quietistische vrede. In de plaats daarvan heb ik met vreugde en
erkentelijkheid de toespraken en de tussenkomsten gezien en gehoord, de
pastorale en doctrinele ijver, de wijsheid, de oprechtheid, de moed en de
“parresia” (= vrijmoedigheid)…
En dit steeds, ik heb het hier in de aula gezegd,
zonder de fundamentele geloofswaarheden van het sacrament van het huwelijk in
vraag te stellen: de onontbindbaarheid, de eenheid, de trouw, en de vruchtbaarheid,
de openheid op het leven.” (cfr Cann. 1055, 1056; en Gaudium et spes, 48).
(…) Dit is de ene, heilige, Katholieke en apostolische
Kerk die bestaat uit de zondaars die nood hebben aan Gods barmhartigheid. Dit
is de Kerk, de echte bruid van Christus, die probeert om trouw te zijn aan haar
bruidegom en aan haar leer. Dit is de Kerk die er geen angst voor heeft om te
eten en te drinken met de prostituees en de tollenaars, de Kerk wier duren
wijdopen staan om te onhalen die in nood
verkeren, die berouw voelen en niet enkel maar de rechtvaardigen of zij die
menen dat ze volmaakt zijn!”
Reacties
De toekomst van het authentieke Christen-zijn is en zal er één zijn van gastvrijheid en barmhartigheid voor eenieder: verbondenheid en eenheid in verscheidenheid !
+ namasté +