Is accepteren capituleren? - 3/8
Voor “Liefke” schreef ik een overweging over “Acceptatie”. Hier enkele
uittreksels. (3/8)
Acceptatie is geen lijdzame capitulatie. Wel een actieve houding die het mogelijk
maakt dat je leert leven met wie en wat je bent. Zo vermijd je dat je eindeloos
energie verliest door te vechten tegen de bierkaai.
Accepteren als actieve
houding gaat verder dan passief ergens eelt over te laten over groeien. Op zich
kan dit weliswaar de pijn verlichten. Die eeltlaag belet echter niet dat die
problematische punten uit je leven onderhuids verder blijven werken, soms zelfs gaan zweren. Eens ondergesneeuwd
is de kans reëel dat je je ze niet langer bewust herinnert. Dit kan de indruk
geven dat je er dan minder last van hebt. De keerzijde van de medaille is echter
dat je er niet meer bij kan om ermee aan de slag te gaan. Toch blijven ze vaak energie
vreten en kunnen ze de kwaliteit van je leven flink bezwaren.
Acceptatie laat
toe dat je je werkelijkheid steeds meer
kan omarmen. Acceptatie maakt je tot een vrijer mens.
Reacties
Volgens mij speelt de verwarring tussen Ego en Liefde door alle eeuwen heen.
Zouden de God gelovigen zonder God kunnen leven en wel durven te vertrouwen in het Goede dat in de mens huist.
Het creatieve inzicht naar buiten brengen willen veel mensen. Alleen gaat dit niet altijd over geplaveide wegen.
Er worden sabels en stenen gebruikt.
De bliksem slaat in en daar is wat aan vooraf gegaan!
Mensen worden verbannen, soms terecht.
Wiens gelijk blijft de vraag, De waarheid achterhalen valt niet mee. Wel feiten kennis.
De open vraag daarmee leven wij.
God is God , een mens blijft mens.