Vuur (2)

Ik heb oudejaar doorgebracht samen met 140 Franse medebroeders die gedurende drie dagen een provinciebijeenkomst hadden gehouden . Het was een hartelijke, goedlachse en tegelijkertijd biddende avond. Ik raakte aan de praat met François-Xavier bij wie ik nog cursussen heb gevolgd in Parijs. Een bezielend lesgever.

Ik herinnerde me een eucharistieviering, meer dan 10 jaar geleden, waarin hij was voorgegaan en de homilie had gehouden. Hij had gesproken over een zin uit de Apocalyps: “Ik sta voor de deur en Ik klop. Als iemand mijn stem hoort en de deur opent, zal Ik bij hem binnenkomen, en we zullen met elkaar aan tafel gaan.” (Ap 3, 20). Wat hij daar nu precies over verteld had was ik vergeten. Maar het stille vuur waarmee hij gesproken had, dat had me diep geraakt.

Toen ik dit vertelde aan FX, verscheen er een zachte glimlach op zijn lippen. “Ik weet niets meer van die viering. Maar die zin die je net noemde, is wel het zinnetje uit de Schrift dat me 20 jaar voordien, had doen besluiten om in te treden in de Sociëteit.”

Het onderwerp van de bijeenkomst hier was “De hoogdringendheid van de verkondiging van het Evangelie”. Over hoe die verkondiging er inhoudelijk moet uitzien, zullen de meningen wel verdeeld zijn. En dat is maar goed ook. Maar over één zaak zal ieder het eens zijn. Echte verkondiging is maar mogelijk als er bezieling is, als het hart geraakt wordt. Vuur brandt door alles heen. Ook door de tijd.