Waarom een gevangene bij bezoek vaak het hoofd neerbuigt (4/4)

Medebroeder Leo De Weerdt sj gaf een tijd geleden een interview aan Kerknet.be. Hij reflecteerde er over hoe zijn werk als gevangenisaalmoezenier hem de barmhartigheid langs de binnenkant heeft doen ontdekken en verdiepen. Enkele citaten:

Bij een bezoek op cel durft een gedetineerde soms nauwelijks opkijken. En als hij/zij dan toch het neergebogen hoofd opheft zie je een vernederde en beschaamde blik.

Ik denk dan vaak aan het gelaat van de arme en vernederde Christus zoals je die weet afgebeeld  op schilderijen en prenten en waarover de psalmist schrijft: (Ps3) “Hoe talrijk zijn mijn tegenstanders maar U God heft eens mijn hoofd weer omhoog”.

Meestal gaan er vele jaren over heen vooraleer de gevangene terug het hoofd kan oprichten. Hij of zij raakt er bijna gewoon aan om met een neergeslagen blik door het leven te gaan.

Maar dan breekt er een moment door dat verdriet en vernedering wegebben en de gevangene met de woorden van de psalmist kan zeggen: Gij trekt me weer recht zodat ik mijn hoofd opnieuw durf op te richten.

En in deze liefdesbeweging die zich op een bijzondere en unieke wijze heeft getoond in het leven van Jezus zien wij hoe God zich uiteindelijk zo diep naar ons mensen toewendt dat uiteindelijk geen enkele menselijke blik hoe teneer geslagen ook Hem niet zou kunnen ontmoeten. …Van deze ontmoeting zijn we in de gevangenis vaak stille getuigen.