Waarom het zo moeilijk is om in de gevangenis berouw te tonen (3/4)
Medebroeder
Leo De Weerdt sj gaf een tijd geleden een interview aan Kerknet.be. Hij reflecteerde er
over hoe zijn werk als gevangenisaalmoezenier hem de barmhartigheid langs de
binnenkant heeft doen ontdekken en verdiepen. Enkele citaten:
Het is moeilijk om in de gevangenis berouw te tonen. Hoe raar het ook
klinkt maar berouw wordt dikwijls op wantrouwen onthaald. Of mensen gunnen het
de dader niet om zijn of haar berouw te uiten.
Bovendien is de gedetineerde niet zo vlug geneigd zijn berouw ter sprake te
brengen bij derden, juist omdat hij/zij denkt dat het met scepsis zal onthaald worden.
Berouw komt echter wel aan bod in de
begeleidingsgesprekken. Zo ontmoet ik dikwijls een gedetineerde die nu zeven
jaar geleden een moord pleegde. Het valt me telkens weer op in onze
gesprekken (maar ook uiterlijk is hij
hierdoor getekend) hoe deze man lijdt. Vanaf die bewuste dag van de feiten tot
op vandaag (hij heeft een lange gevangenisstraf uit te zitten) is voor hem
a.h.w de tijd stil gevallen. Telkens weer komt hij terug op de feiten, probeert
hij me te zeggen hoeveel spijt hij ervan heeft. Tezamen hebben we gezocht om
zijn spijt, zijn berouw geleidelijk aan ook gestalte te kunnen geven.
Zo stelde hij voor dat ik tegen
Allerheiligen/Allerzielen bloemen op het graf van het slachtoffer zou brengen
en op dat moment zou hij vanuit zijn cel ook een gebed doen. Vaak bidden we ook
tezamen voor zijn slachtoffer of laat ik hem voor de zoveelste keer weer eens zeggen hoe sterk het hem toch wel spijt wat hij gedaan heeft.
In zijn situatie voel ik ergens aan dat je deze man
tijd moet gunnen, hij moet deze lijdensperiode zelf doormaken met de stille
hoop dat er ook voor hem ooit een “uitweg” komt. Op een dag vroeg hij me een
kruis liefst met de gekruisigde Christus erop. Dat kruis wijkt niet meer van
hem, hij neemt het wanneer hij alleen zit in zijn cel af en toe gewoon vast,
zonder woorden, en het geeft hem kracht zo zegt hij me.
Reacties