Wat meer helpt dan alle verstandige verklaringen van het lijden - Hoe zinvol omgaan met onzin van het lijden? (4/4)

Ik moet echter zelf goed beseffen dat ik, met al mijn eigen verklaringen, de lijdende mens nooit tegemoet kom. En ook niet goed met eigen leed zal kunnen omgaan. Iemand die verzinkt in het lijden heeft aan geen enkele verklaring een boodschap. Omgekeerd dreigen de verklaringen van de ander mijzelf te vervreemden van hem, of van mezelf, omdat ik mij, met mijn rationele benadering, riskeer niet meer op de juiste manier te laten raken door zijn lijden.

Het komt er niet zozeer op aan wat we over het lijden denken, of hoe wij het kwaad verklaren, maar hoe wij, bij het lijden of het verdriet dat wijzelf en anderen doorstaan, onze medemenselijkheid beleven, onze 'menswording'.

Het komt erop aan de zachte weg te vinden om met eigen lijden om te gaan, zodat wij ook heel dicht bij het lijden van anderen komen staan. ('stabat mater'). … Ik denk aan de priester, de leviet en de barmhartige Samaritaan. Ik denk ook aan Jezus, die perfect doorziet hoe het kwaad zijn weg gaat in de wereld en in het hart van mensen, en vanuit dat besef ook heel juist inziet wat Hem te doen staat, namelijk nog dieper, radicaler, in de liefde gaan staan (Joh 13).

Een anonieme jezuïet