Het verschil tussen de Katholieke Kerk en groot huisvuil
In tijden van verwarring en crisis, zo leert ons Ignatius van Loyola, is het goed terug te gaan naar wat je dacht en voelde als je je in rustiger wateren bevond …
Onderstaande paragraafjes komen uit een tekst die ik schreef enkele jaren
geleden. Een bejaarde medebroeder stuurde me gisteren een mailtje om me te
laten weten dat hij er toevallig op was gestoten en dat het hem in deze donkere
dagen voor de Katholieke Kerk zo’n deugd had gedaan. Misschien heb je er ook
iets aan. Klik hier voor de volledige tekst.
Als ik naar mezelf kijk, stel ik vast dat ik houd van onze Kerk.
Niet aarzelend. Wel voluit. Dat is gewoon zo. Als ik me vervolgens
de vraag stel hoe dat komt, dan heb ik meteen het antwoord. Ik heb er geen
verdienste aan. Het is gewoon de Kerk die mij Jezus heeft doen ontdekken, het
mooiste wat mij ooit overkomen is. Zonder de Kerk had ik nooit het Evangelie
leren kennen. Het is dankzij de Kerk dat ik in 1989 heb kunnen besluiten om
jezuïet te worden. En nochtans stonden toen reeds zowat alle rationele,
objectieve lichten op rood om me in die kwijnende Kerk te engageren. Maar mijn
hart zei ja. Ik had leren houden van Jezus en ik voelde aan dat dé plaats bij
uitstek om Jezus te ontmoeten en dienen net de Kerk is.
Toen de misbruikcrisis uitbrak en ondraaglijk donkere kanten van
onze Kerk aan het licht kwamen, bleef ik net zo goed houden van de
Kerk. Zij is het die mij, als een moeder, het geloof heeft doorgegeven. Als je
moeder ziek blijkt, dan zet je haar niet bij het groot huisvuil. Maar ga je er
net extra goed voor zorgen.
Nikolaas Sintobin sj
Reacties
Moeilijker gezegd dan gedaan, ik weet het, terwijl ik het schrijf.
Hartelijke groet!