Hoe op zinvolle wijze omgaan met onzin van lijden? (1/4)

Heel lang kan ik meestal niet bij de gedachte verwijlen dat het allemaal wondermooi is in Gods schepping, en dat de mens, het laatste werk van Gods handen, de bekroning is van dat wonder.

Vrij vlug komt mij de wrange smaak in de mond, en in het hart van zoveel pijn, zoveel leed, zoveel ellende, zoveel verdriet die mij voor de ogen worden gegooid, of die ik soms zelf moet meemaken.  Natuurrampen, dodelijke of aftakelende ziekten die de uitbloei van een liefdesweg onmogelijk maken.  Zaken die soms zo mooi begonnen waren en plots afgebroken worden. En, afschuwelijker nog, de wreedheden door mensen aan mensen aangedaan.  Zoveel goede of onschuldige mensen getroffen door het kwaad.

En diep in mij draag ook ik de kwetsuren die mijzelf door het leven of door medemensen werden aangedaan. Zoveel dat mij soms naar de rand drijft van een afgrond van zinloosheid waarin ik mezelf wel eens te pletter zou willen gooien.

Wel mogen wij niet vergeten dat de ervaring van het kwaad altijd een contrastervaring is. Het kwaad grijpt ons aan als contrast. Wij mogen dus de positieve achtergrond  waartegen het kwaad als kwaad verschijnt, niet uit het oog verliezen. Daarom juist voel ik dat ik God en zijn scheppingsdroom niet zomaar opzij kan zetten. En toch, in hoeveel mensen zoek ik tevergeefs Zijn beeld ? In hoeveel situaties zoek ik tevergeefs naar die droom ? Of moet ik het anders gaan bekijken....? Maar hoe...?

Een anonieme jezuïet