Hoe Theresia van Lisieux paus Franciscus leert hoe je Gods goede geest op het spoor kan komen

In een van zijn catecheses over onderscheiding heeft paus Franciscus het thema troost opgepakt, nadat hij een vorige keer de nadruk had gelegd op troosteloosheid. De paus sprak over een handvol manieren om geestelijke troost, een geschenk van God, te herkennen:

- Het is een ervaring van innerlijke vreugde, bestaande uit het zien van Gods aanwezigheid in alles. 

- Vertroost worden is in vrede zijn met God, voelen dat alles in vrede is geregeld, dat alles in ons in harmonie is.

- Bovenal heeft troost invloed op de hoop, reikt naar de toekomst, zet ons op tocht ...

Maar hoe mooi troost ook is, we kunnen ze niet programmeren. Ze komt als pure gave van God. Het is een geschenk van de Heilige Geest. En als het komt, maakt het een vertrouwdheid met God mogelijk die afstand lijkt op te heffen.

Dit is wat  Thérèse van Lisieux overkwam toen zij op 14-jarige leeftijd naar Rome reisde, zei de paus. Toen ze in de basiliek van het Heilig Kruis in Jeruzalem was, probeerde ze een van de daar vereerde nagels van de kruisiging aan te raken.

Therese zag haar durf als een uitbarsting van liefde en vertrouwen. Later schreef ze: "Ik was echt te vermetel. Maar de Heer ziet de diepten van onze harten. Hij weet dat mijn bedoeling zuiver was [...] Ik handelde met Hem als een jong meisje dat gelooft dat alles geoorloofd is en dat de schatten van de Vader als de hare beschouwt". 

Troost is spontaan. Troost brengt je ertoe alles spontaan te doen, alsof we kinderen zijn. Kinderen zijn spontaan, en troost brengt je ertoe spontaan te zijn met een tederheid, met een zeer diepe vrede. Een 14-jarig meisje geeft ons een prachtige beschrijving van geestelijke troost.