"In alle dingen"

"Het is niet in de eerste plaats hij die moet gehoorzamen maar wel hij die bevelen geeft die voorzichtig moet zijn." Ignatius

Dagelijks bidden honderden mensen in de Lage Landen met " Gewijde Ruimte ", de ignatiaanse gebedswebsite. Speciaal voor deze Advent biedt Gewijde Ruimte u een adventsretraite aan: een aantal bijzondere adventsmeditaties; helemaal uitgewerkt, met diverse suggesties, om te doen aan uw eigen ritme, waar en wanneer het u het beste past. Goede Advent!

Leo De Weerdt sj Ik heb een opleiding als accountant. Maar ik kies niet voor het klassieke verwachtingspatroon van carrière, relatie, comfort. Voor mij gaat het erom dat je erachter komt wat je ten diepste verlangt, leren luisteren naar je “innerlijke stem”. Jezuïet zijn betekent voor mij: me inzetten voor armen, voor gebroken mensen - zoals Jezus dat ook deed. Dat beantwoordt aan het verlangen dat ik in mezelf heb ontdekt. Waarom dat zo is, daar heb ik geen verklaring voor. Zo ben ik dan uiteindelijk in de gevangenis terechtgekomen! Want ik had dit verlangen te kennen gegeven en toen kwam de vraag, voor mij toch nog onverwacht, of ik als gevangenispastor wilde gaan werken. De meeste gedetineerden spreken me aan als “pastoor”, maar al vlug ben je hun kameraad, of een vaderfiguur, aan wie ze hun zorgen kwijt kunnen. Ze lijden sterk onder gevoelens van machteloosheid, eenzaamheid en onzekerheid in verband met hun toekomst. Hun opsluiting brengt vaak een existenti...

Vandaag viert de Kerk het feest van de heilige Jan Berchmans sj. Deze Vlaamse jongen uit Diest stierf in 1621 in Rome. Hij was jezuïet in opleiding en amper 22 jaar. Als je wat grasduint in zijn korte leven dan lijkt er bitter weinig te vertellen over deze patroonheilige van de schoolgaande jeugd en de studenten. Hij lijkt wel een grijze muis. In zekere zin is hij dat ook. Precies daarin ligt zijn verdienste en zijn betekenis voor vandaag. Enkele citaten van Jan komen steeds terug: “Non multa sed multum” (= niet véél maar zéér) en “het gewone buitengewoon”. Zich inspirerend aan Ignatius van Loyola was het de ervaring van Jan Berchmans dat je God kan liefhebben en dienen in alle dingen . Niet enkel bij de topervaringen, de kicks. Ook en vooral in de banaliteit van het gewone dagelijkse leven. Het echte leven. De innerlijke bewogenheid van waaruit je leeft kan van elk moment van de dag een godsontmoeting maken.

Bart van Emmerik sj Geloften - het is iets dat je moet léven. Na vijftien jaar denk ik: wat wist ik er in het begin van? Geen barst! Maar toch had ik er een intuïtie van dat het goed was! Wat voor mij een waarborg was, was dat er jezuïeten waren die hele gelukkige, vervulde, bewogen, normale mensen waren - die mensen ook graag zagen. Dat was voor mij een teken: hé, dat is dus mogelijk... Als jezuïet leef ik, zoals alle religieuzen, vanuit de geloften van celibaat, armoede en gehoorzaamheid. Er zijn dus drie geloften, maar het gaat toch over één zelfde grondhouding! Het zijn geen geloften van zuurpruimerij, zo van “ik zie van allerlei leuke dingen af”. Ik ben ooit begonnen aan een economische opleiding, maar dat was het duidelijk niet. Ik was op zoek naar vervulling. Ik vroeg me af: wat wil ik nou met mijn leven? Wat vervult me, maakt me gelukkig? Ongehuwd leven, celibaat, is een manier om van mensen te houden, je met ze te verbinden - niet van het áfzien daarvan....

De Canadese filosoof-theoloog Bernard Lonergan sj (1904-1984) formuleerde vijf handvatten voor een authentiek leven. 1. Wees alert (‘be attentive’) 2. Wees wijs (‘be intelligent’) 3. Wees redelijk (‘be reasonable’) 4. Wees verantwoordelijk (‘be responsible’) 5. Doe het van harte (‘be in love’)

Tjeerd Jansen sj vertelt. Ik ben niet van katholieke huize en niet gelovig opgevoed. Uiteindelijk ben ik jezuïet geworden, maar er is wel een hele weg voor nodig geweest om me zover te brengen. Op de middelbare school ben ik heel erg bezig geweest met de vraag wat ik met mijn gelovige gevoelens aan moest. Want dát er iets is, daar was ik wel van overtuigd. Maar wat ik er mee moest, dat wist ik niet. Na de middelbare school heb ik een paar jaar geschiedenis gestudeerd en gewerkt op een ministerie. In de tussentijd was ik in de politiek actief - een uitweg voor mijn idealisme! Die jaren zijn een tijd van zoeken geworden, omdat ik eigenlijk niet goed wist wat ik met mijn leven aan moest en, ondanks veel goede ervaringen, het gevoel had op een dood spoor te zitten. In die tijd is het idee om religieus te worden boven komen drijven. Niet in een klooster, want dat leek niets voor mij, maar midden in de wereld. Langzaamaan is mijn beslissing gegroeid om in te treden bij de...

Waarvoor dient een stethoskoop? Ook al werkt hij op een onverwachte frekwentie, toch is het beter hem te gebruiken waar hij eigenlijk voor dient. Wat zou dit bij jou geven? (Kijken tot het einde!)

Enkele meisjes gaan ’s morgens vroeg, met een cano, het water op. Het is koud en vochtig. Ze zullen het hun leven lang onthouden. Schoonheid schuilt in de meest onverwachte plaatsen en ogenblikken.

In Antwerpen – waar ik tot voor kort woonde - ging ik op zondag vaak naar de viering in de kathedraal. In Leuven heb ik de voorbije weken in twee verschillende kerken eucharistie gevierd. Het publiek is er gelijkaardig: heel wat bejaarden, een kleinere groep mensen van middelbare leeftijd, en hier en daar een jongere of een gezin met kinderen. Weinig verrassend als vaststelling. Er zijn twee andere gelijkenissen die me relevanter lijken. Het valt me op dat de gelovigen doorgaans de liederen echt meezingen. Zacht en discreet, maar goed hoorbaar. Als een muzikale wolk die in de kerk hangt. Zingen is twee maal bidden, zei Augustinus. Dat doet deugd. Het creëert verbondenheid.   I like it. Wat me tevens opvalt is de intensiteit van de vredewens. Neen, het komt helemaal niet over als een verplichte oefening die de mensen node ondergaan. Wel zie je brede glimlachen verschijnen op de lippen, handen die welgemeend worden geschud en mensen die zich verplaatsen om mekaar de...

In een groepsgesprek probeerden we het begrip dankbaarheid te omschrijven. Iemand stelde dat danken alles te maken heeft met genieten. De hieropvolgende uitwisseling leverde interessante inzichten op. ð   Het lijkt waarschijnlijk dat de dankbare mens ook iemand is die kan genieten. Omgekeerd is wie geniet niet noodzakelijk dankbaar. ð   Genieten zegt in de eerste plaats iets over een persoonlijke ervaring van de betrokken persoon en vooronderstelt niets over de al of niet betrokkenheid van die persoon op de wereld en de mensen buiten hem. ð   Danken, daarentegen, is per essentie een relationeel gebeuren. Je dankt niet jezelf. Je dankt een ander. Danken is erkennen dat je iets goed te beurt is gevallen, en dat niet jij aan de oorsprong ligt van dat gebeuren. Dankbaarheid is letterlijk een religieuze (verbindende) houding.

Een reisverhaal met een tragisch einde. Een ander perspectief op wat ook leven is.

Een wat vermoeide, starende blik; een slank, aantrekkelijk lichaam, verhuld onder zo weinig kleren als mogelijk; alleen of samen met anderen, maar zonder tederheid; je moet ze niets wijsmaken. Ze ogen mooi; maar eenzaam en leeg. Niet ten gevolge van deze of gene bijzonder tragische gebeurtenis. Neen, het lijkt wel een claim. Of zou er ook iets van angst schuil gaan achter die gezichten van jonge mannequins, mannen zowel als vrouwen, die je aankijken, waar je ook komt. Waarnaar verwijst de schijnbare onkwetsbaarheid en ongenaakbaarheid die ze uitstralen? “Pak me maar, maar me geven doe ik niet.” lijken ze te denken. Er gaat een wat bevreemdende aantrekkingskracht van hen uit. Herkent de jeugd zich in die modellen ? Het komt alvast niet overeen met het beeld dat ik me vorm van jonge mensen. En ook weer wel. Ik kan onder de indruk zijn van hun levensvreugde, hun vermogen om samen plezier te maken en voor mekaar op te komen. Maar de snelheid waarmee de ups gevolgd kunnen worden door soms...

Bepaalde verlangens, hoe gerechtigd ze ook lijken, kunnen blijkbaar niet vervuld worden. Ook daar kan je mee leven. Met dank aan Klaartje

Toen ik onlangs communie uitreikte diende er zich een klein meisje aan; ik schat dat ze 8 of 9 jaar oud was. Heel geconcentreerd reikte ze haar handen uit Bij het ontvangen van de hostie zei ze, duidelijk hoorbaar, “ danku ”. Meteen herpakte ze zich. Er verscheen een brede glimlach op haar lippen en alsof ze betrapt was zei ze: “ oh, pardon, amen !”. Er is uiteraard niets op tegen om te danken als je een geconsacreerde hostie in je handen krijgt. Daar zijn zelfs veel goede redenen toe. Maar antwoorden met “ amen , net nadat de priester “ lichaam van Christus “ gezegd heeft,   is nog iets anders. Amen betekent letterlijk: “ Ja, het is waar ”. Het is de christen die belijdt dat hij gelooft dat in dat stukje brood de Verrezen Heer op een heel bijzondere wijze zelf aanwezig is.

In een recente brief aan zijn medebroeders wereldwijd omschrijft Adolfo Nicolás sj, algemene overste van de Sociëteit van Jezus, onze identiteit in drie korte puntjes. 1. De identiteit van de jezuïet is geworteld in Jezus Christus: we weten wie we zijn door te kijken naar Hem. 2. De identiteit van de jezuïet is relationeel: we ontdekken onze identiteit niet op ons eentje maar in verbondendenheid met de Heer en met anderen. 3. De identiteit van de jezuïet wordt gekenmerkt door beschikbaarheid voor de universele zending van de Kerk. Voor jezuïeten wordt die gesymboliseerd door de bijzondere gelofte van gehoorzaamheid aan de Paus. Het derde puntje is zeker typisch, zij het niet exclusief, voor jezuïeten. De twee eerste lijken me gewoon eigen aan het christelijke leven.  

Vallen doen we allemaal wel eens. Soms vaker dan ons lief is. Vraag is of we de moed hebben, vragen of krijgen om terug op te staan. Dit geldt voor bedrijven. Dit geldt voor mensen.

Aan de overkant van een brede laan zag ik een oude man wiens pet door de wind werd opgeschept, de straat op vloog en onder de wielen van een 10-tonner terechtkwam. Of neen, toch niet. De chauffeur stopte, sprong uit de cabine, raapte de pet op en reikte ze aan de oude man. Wandelen is goed. Voor de lichamelijke conditie. Maar ook voor het hart.

Gisteren is een nieuwe blog online gegaan: “ Wijselijk onwetend. Jonge jezuïeten op weg met God .”   Het is een groepsblog van Nederlandstalige jezuïeten in opleiding. “Het wil een uitnodiging zijn aan alle lezers om mee op stap te gaan met ons en om te speuren naar Gods aanwezigheid in je leven. Trek je wandelschoenen aan en haal je pelgrimsstaf boven en leg al je zware lasten af. Het leven is een pelgrimstocht op weg naar de bestemming die voor alle mensen gelijk is: God.” Graag heet ik deze “broederblog” van harte welkom!

Knotsgek? Of heel herkenbaar … ? Je er – al of niet - van bewust worden dat je steeds hetzelfde scenario afdraait in je leven. Dat je je geïnstalleerd hebt in ondermaatse middelmatigheid. Mag het eens iets anders zijn? Misschien heeft God wel meer in petto voor jou …

Nathalie Salazar woont in Brussel. Zij werkt voor de Jesuit Refugee Service. In onderstaande video vertelt ze welke plaats haar christelijk geloof, meer in het bijzonder de ignatiaanse spiritualiteit inneemt in haar dagdagelijkse leven.

Wat de Chouraquivertaling is voor het Frans, is de NaardenseBijbel voor het Nederlands. Het is een vertaling die zo nauw als mogelijk wil aansluiten bij de oorspronkelijke bronteksten. Gezien het zo grote verschil tussen onze taal en het Hebreeuws, is het meer dan boeiend om van nabij deze vertaling te lezen. Ik geef u het eerste vers van het boek Genesis in de klassieke Willebrordvertaling en in de vertaling van Naardense Bijbel. Je herkent de woorden. Maar het betekenisverschil is groot. Oordeel zelf. “ I n het begin schiep God de hemel en de aarde . “(Willebrord-vertaling)   “ Sinds het begin is God schepper van de hemelen en de aarde .” (Naardense Bijbel)

’t Hoeft niet altijd serieus te zijn.    “ Gij zult niet oordelen ”. Geldt ook voor mercedessen en beton.

Gilles Mongeau sj, een jonge jezuïet uit Toronto, legt uit wat het voor hem betekent om jezuïet te zijn: geloftenleven, gemeenschapsleven, het sacrament van de biecht, zijn werk als theoloog ...

Cocooning.   Je terugtrekken in je veilige droomwereld. Erger nog. Nooit de navelstreng doorgeknipt hebben. Bekoring die opsluit. Zoals elke bekoring. Wat houdt jou tegen om de echte wereld binnen te gaan? Get out!   /

De terugblik is niet het exclusieve privilige van de ignatiaanse traditie. Wat een geluk … W ijlen Steve Jobs, een van de meest creatieve en succesvolle mensen van de laatste decennia, geeft er een sterk staaltje van in onderstaande toespraak van 2005 tot   studenten van Stanford University. Over hoe het altijd anders uitdraait dan je voorzien of gehoopt had, en dat dit maar goed is ook. Dat het enige echt betrouwbare kompas dat is van het hart. En dat je geen angst hoeft te hebben van het onbekende.   Als je even tijd hebt, dan moet je echt kijken en luisteren naar deze parel.

Gisterenmorgen hebben we in stilte doorgebracht. Een spirituele wandeling met behulp van een mooi uitgewerkte “geestelijke oefening” rond het verhaal van de Emmaüsgangers. Ruim 150 directeurs van jezuïetencolleges die in stilte wandelen of een mooi plekje uitkiezen in de vallei om wat te bidden en te mediteren. Je voelt hoe je mekaar dan draagt en helpt om naar de binnenkant te gaan. Twee uur waren zo voorbij. De ignatiaanse pedagogie is een rechtstreekse afgeleide van de Geestelijke Oefeningen van Ignatius. Wil je helemaal doordringen tot de kern van de ignatiaanse pedagogie, dan kan je niet zonder de ervaring van het ignatiaanse gebed. Geldt dit trouwens ook niet ruimer? Je kan maar duurzaam krachtig naar buiten treden, als je in verbondenheid leeft met en gevoed wordt door je innerlijkheid.

Deze dagen werk ik mee aan het zevende Europese congres van directeurs van de jezuïetencolleges: 155 deelnemers die 148 van de 150 middelbare scholen vertegenwoordigen, verspreid over 18 “jezuïetenprovincies”, met 14 verschillende talen. Onderwerp is: “ Tijd van crisis, tijd van hoop. Opvoeding vandaag .”   Het is een boeiende ontmoeting van alle mogelijke mensen van het terrein, waaronder ook heel wat medebroeders. Verscheidenheid troef: Xavier, een Spaanse superdirecteur van een schoolstructuur met 7 campussen, die in totaal een 1000 leerkrachten onder zijn hoede heeft;   Romani ,een medebroeder met wie ik samen studeerde, adjunct-directeur van ons college in Caïro; of nog, John-Paul, directeur van een kleine kostschool in Windsor. Deze morgen hadden we een stevige inleiding door een Spaanse onderwijsspecialist. Hij toonde aan hoe vandaag jongeren hun identiteit vormen, niet meer door zich te inspireren aan modellen die ze vervolgens gaan reproduceren, wel vanuit het exper...

Na 5 jaar studies van filosofie en theologie in Parijs is medebroeder Walter Ceyssens terug in het land. In onderstaande regels reflecteert hij over wat er blijft hangen van die 5 jaar. De vraag is nu: wat blijft van al die jaren? Een jezuïetenvorming zou geen jezuïetenvorming zijn als het alleen maar bij vergaren van kennis zou blijven.Dat óók natuurlijk, en er zijn toch wel enkele filosofische en theologische noties blijven hangen. Maar meer nog ging het om het verwerven van een capaciteit tot reflectie, of beter: om het verwijden van de reflectie die er al was, het omvormen ervan door de confrontatie met de grootste denkers uit de geschiedenis. Een authentieke ignatiaanse vorming viseert de ontplooiing van de persoon als geheel. Als er al een sterke nadruk ligt op het verstandelijke, dan is het om dat laatste harmonieus te integreren met het hart en de ziel. Het Ware, het Mooie, het Goede gaan samen. Naast studie en lectuur, moesten daarom ook cultuur en aandacht voor de sociale...

"Heeft God een welbepaald plan voor mij? Hoe komen tot een goede keuze?" Op deze complexe vragen geeft Miguel, een Franse medebroeder die sinds 20 jaar studentenpastor is in Parijs, een "eenvoudig" antwoord.