Dakloos
In de USA bestaat een project om Geestelijke Oefeningen te geven aan mensen die leven in extreme armoede, in het bijzonder mensen die dakloos zijn of pogen zich terug te integreren. Het zijn ingrijpende en aangrijpende ervaringen. Niet enkel voor de armen, maar ook voor de jezuïeten die de Oefeningen geven.
Hier kan u een overweging lezen van een van de betrokken medebroeders.
Zaterdagavond ging ik naar de kapel om te bidden. Ik zei tot de Heer : « Maar wat gebeurt er toch ? Ik heb tientallen bezinningen gegeven, bezinningen aan jongeren, aan gehuwden, aan priesters en zusters en ook aan alle mogelijke mensen die verantwoordelijkheid dragen in de samenleving. Ik heb zowel individuele als groepsretraites gegeven, en ik heb veel gepredikt. Maar nooit heb ik het me overkomen dat ik zo snel en zo diep geraakt ben geworden. Het voelt alsof ik me in het diepste van mijn persoon, in mijn centrum heb geopend voor U, God. En ik verlang om U « ja » te zeggen zoals ik U voordien nooit ja heb gezegd. Ook al ben ik al 35 jaar jezuïet en 27 jaar priester. »
Toen ik de kapel verliet ontmoette ik met een van de deelnemers aan de retraite, een man van Caucasische afkomst. Hij had op straat geleefd en was drugsverslaafde geweest. Ik vertelde hem wat ik zonet had meegemaakt en vroeg hem om zijn mening. Hij zei : « deze mannen hebben in de straat geleefd, ze zijn verslaafd geweest aan alcohol en aan drugs. Ze hebben hun werk verloren, hun families en het zelfrespect. Zij proberen nu hun leven om te vormen. Ze zijn begonnen aan de retraite en ze zijn radicaal eerlijk met zichzelf en met hun echte noden. Ze proberen een stijl van leven achter zich te lagen die gekenmerkt wordt door isolement, individualisme en verslaving. Ze verlangen echt om zich toe te vertrouwen aan God. »
Het was voor mij de eerste maal dat ik een retraite gaf aan daklozen. Het was me duidelijk geworden dat zíj me aan het evangeliseren waren …
Hier kan u een overweging lezen van een van de betrokken medebroeders.
Zaterdagavond ging ik naar de kapel om te bidden. Ik zei tot de Heer : « Maar wat gebeurt er toch ? Ik heb tientallen bezinningen gegeven, bezinningen aan jongeren, aan gehuwden, aan priesters en zusters en ook aan alle mogelijke mensen die verantwoordelijkheid dragen in de samenleving. Ik heb zowel individuele als groepsretraites gegeven, en ik heb veel gepredikt. Maar nooit heb ik het me overkomen dat ik zo snel en zo diep geraakt ben geworden. Het voelt alsof ik me in het diepste van mijn persoon, in mijn centrum heb geopend voor U, God. En ik verlang om U « ja » te zeggen zoals ik U voordien nooit ja heb gezegd. Ook al ben ik al 35 jaar jezuïet en 27 jaar priester. »
Toen ik de kapel verliet ontmoette ik met een van de deelnemers aan de retraite, een man van Caucasische afkomst. Hij had op straat geleefd en was drugsverslaafde geweest. Ik vertelde hem wat ik zonet had meegemaakt en vroeg hem om zijn mening. Hij zei : « deze mannen hebben in de straat geleefd, ze zijn verslaafd geweest aan alcohol en aan drugs. Ze hebben hun werk verloren, hun families en het zelfrespect. Zij proberen nu hun leven om te vormen. Ze zijn begonnen aan de retraite en ze zijn radicaal eerlijk met zichzelf en met hun echte noden. Ze proberen een stijl van leven achter zich te lagen die gekenmerkt wordt door isolement, individualisme en verslaving. Ze verlangen echt om zich toe te vertrouwen aan God. »
Het was voor mij de eerste maal dat ik een retraite gaf aan daklozen. Het was me duidelijk geworden dat zíj me aan het evangeliseren waren …
Reacties