Film
Wat Ignatius hiervan zou denken? Het lijkt me als een paal boven water te staan dat hij hier helemaal achter zou staan. Immers, ten gronde gaat het over een analoge dynamiek als bij het gebed met de Schrift. Met dit verschil dan dat de “filmtekst”, in tegenstelling tot de schrifttekst niet noodzakelijk en ook niet in dezelfde mate kan beschouwd worden als “geïnspireerd”.
Beide soort “teksten” hebben het vermogen om de tekst van het leven van de mens op te roepen en te bevragen. De beelden, herinneringen, voorstellingen, verlangens … die zij naar boven halen en bewust maken kunnen in de meditatie opengetrokken, uitgezuiverd en verfijnd worden. De ignatiaanse wijze om ermee te in gebed te gaan kunnen ze maken tot een vruchtbare vindplaats van God in het concrete leven. Net zoals een goede roman, een diepgaand gesprek of een authentiek getuigenis die dynamiek van verdieping en verinnerlijking op gang kunnen zetten.
Delen
Reacties
Aangaande de Bijbel wordt er doorgaans mee bedoeld dat de christelijke gemeenschap gelooft dat de bijbelteksten op een heel bijzondere wijze bezield zijn door God zelf. In die mate dat zij beschouwd worden als zijnde zijn eigenste Woord.
Vandaar dat de tekst van de Bijbel een unieke plaats inneemt in het leven van de gelovige gemeenschap.
De Schrift is literataire taal, geschreven door mensen die geloofden!
Kan die traditie niet voortgezet worden in hedendaags taalgebruik?
Nadien zijn er talloze kunstenaars geweest - net zo goed "gewone" mensen - die doorheen hun leven en werken iets van de oneindige schoonheid van God hebben laten weerschijnen of -klinken. Dat zal zo blijven en dat was ook reeds voordien zo. Het kan hierbij gaan over christenen, en ook over mensen die andere godsdienstige tradities aanhangen of nog over mensen zonder expliciete godsdienstige traditie.
Het begrip "heiligheid" heeft hier alles mee te maken.
Hoe rijk en uniek die producties en ervaringen ook mogen zijn, binnen de christelijke traditie kunnen zij, om hogervernoemde reden, niet hetzelfde statuut/autoriteit krijgen als de Heilige Schrift, het Woord van God.
Ik voel echter weerstand bij de gedachte dat de openbaring afgesloten is op een bepaald moment (zoals jij het nader omschrijft) en dat ervaringen van later in de tijd niet dezelfde autoriteit of statuut hebben. Waar halen christenen het recht om die uitspraak te doen? Het lijkt me zeer pretentieus als mens te kunnen bepalen hoe Gods openbaring in zijn werk gaat. Zijn wegen zijn ondoorgrondelijk voor de mens. En hiermee wil ik geen afbreuk doen aan de waarde van de Schrift, integendeel. De openbaring als een onophoudelijk gebeuren zien brengt de Schrift tot leven, maakt het tot een boek dat mensen hier en nu verder schrijven op diverse manieren.
Ik denk dat je er zo, strikt logisch argumenterend niet uitgeraakt. Je moet het inderdaad, zo begrijp ik althans Nikolaas, als een geloofspunt zien in het Christendom.
Reeds lang geleden heb ik eens de 'Grammar of Assent' gelezen van kardinaal Neuwman, een laat werk dat hijzelf als zijn belangrijkste boek zag. Ik herinner mij dat hij daar zeer uitgebreid een zeer boeiend, beeldend en beklijvend verloop schets van de openbaring.(Echt de moeite om te lezen.) De korte schets van Nikolaas sluit er, denk ik, zeer goed bij aan.