In deze serie bied ik tien beschouwingen aan over opvoeding. Ze zijn alle rechtstreeks of onrechtstreeks geïnspireerd door de ignatiaanse traditie. (1/10) De grote levensbeschouwelijke systemen beschouwen doorgaans vrijheid als iets dat je geleidelijk aan opbouwt doorheen het leven. Zo kan je, bijvoorbeeld, stapsgewijs leren omgaan met de beperkingen die je kenmerken als mens. En met de jaren en door de ervaring kan je meer vertrouwd worden met datgene wat jouw diepere verlangen is, met wat jou echt doet leven, kortom met de heel eigen invulling van wat menszijn voor jou betekent. De vrije mens is diegene die er steeds meer in slaagt om, doorheen bewuste keuzes, in zijn leven in te gaan op zijn unieke roeping als mens. De echt vrije mens is diegene die niet steeds verdwaalt op zijwegen, of zich laat verlokken in opwindende maar uitzichtloze verleidingen. Vrijheid, in deze betekenis, is dus iets wat je geleidelijk aan verwerft, is de vrucht van een levenslange groei...
Reacties
Het gaat erom in het nu te blijven en daar God te zoeken
en soms te vinden
Ook in je gebrokenheid, pijn en verdriet.
Volgens mij verteld de tekst dat je als mens kunt leren
welke impulsen van God komen en welke niet
En dat het de kunst is te leren hoe je dat doet en dat je
daar uiteindelijk een blijer mens van word.
Er is een 'rustige vreugde', fragiel, nieuw. Bijna niet te benoemen, maar dat het is er altijd
Een fase van droefenis sinds vele jaren. Ik leef verder en beleef nog leuke dingen maar de vreugde is er niet meer.
Ik ben God dankbaar voor alles en tegelijk verlang ik naar het einde van mijn leven.