Hoe tekent een theoloog een vogel?

Sommige jaren, tijdens de Advent, kan het geboorteverhaal – zo gewoon, zo tastbaar – mijn gedachten en gevoelens echt in zijn greep houden. Het lastige ongemak van de gevorderde zwangerschap. Mensen op zoek naar onderdak en rust. Stro, hout, wat doeken. De geur van dieren in een stal. De  schreeuw van een nieuwgeboren baby.

Maar dit jaar is het de sfeer van mysterie die boven het verhaal zweeft en het ook helemaal doordringt, die mijn verbeelding bezighoudt.

In een adventshomilie citeerde de predikant een theoloog die zei dat nadenken over God hetzelfde is als te trachten een overvliegende vogel te tekenen. “Je eindproduct kan een gedetailleerde tekening zijn van zijn vleugels, vastgelegd in één bepaalde positie, van zijn pluimen, ogen en klauwen, alles als bevroren voor een kritische blik. Ofwel is je eindproduct”, zo vervolgde hij, “een vage vlek zonder enig detail, maar eentje die snelheid en beweging suggereert.”

We zijn allemaal theologen, zei hij. Allemaal maken we ons verschillende voorstellingen  van God, gedetailleerde beelden of beelden vol beweging. Verkiezen we het ene beeld boven het andere, of behouden we hoe dan ook de twee, in spanning met elkaar?

Als ik aan God denk als ergens een punt ver weg in hoge hemels, dan word ik er mij  soms van bewust dat ik ‘de overvliegende vogel’ aan het schilderen ben. Een andere keer gebeurt het juist vóór mijn raam. Dan kan ik alle details van vleugels en pluimen en alle zijden van zijn kleine snavel bewonderen, tot hij opvliegt.

Jennifer Grant