Waarom moed zelfbevestigend is (8/8)
Voor het tijdschrift
“Liefke” schreef ik een overweging over “Moed om te leven”. Hier vind je
uittreksels (8/8)
De voldoening die een moedig leven je kan geven doet je scherper
beseffen dat je ook niet had kunnen bestaan. Dan had je, inderdaad, niet de
tegenspoed gekend waar je nooit om hebt gevraagd. Maar evenmin de mooie dingen
die je nu wel mag ervaren of de kansen die je, niettegenstaande alles, toch
maar krijgt. Hoe eenvoudig en schijnbaar onbenullig ook. Geluk ligt nu eenmaal
niet zozeer in de feiten zelf maar wel in de wijze waarop je ernaar kijkt en
ermee omgaat.
Moed doet je groeien als mens. Ze nodigt je uit om nieuwe,
onbekende wegen te bewandelen. Niet omdat je moet. Wel omdat je mag en omdat
het goed is. Omdat het leven, zo onvoorspelbaar als het is, uiteindelijk mooi blijkt
te zijn. Omdat het de moeite waard is om te proberen. Zo beschouwd is moed een
houding van vertrouwen. Soms tegen beter weten in. Moed belet inderdaad niet
dat je kan vallen, vaker dan je lief is.
Moed heeft iets zelfbevestigend. Het is maar door het erop
te wagen, dat je merkt dat ook jij het kan. Moed duwt, telkens weer, zachtjes
in de richting van het er toch maar op wagen. Van springen en geloven dat je
zal worden opgevangen. Van loslaten om te kunnen ontvangen. In de hoop en het
vertrouwen dat de moeizaamheid van pijn en verdriet, hoe hardnekkig ook, niet
het laatste woord heeft.
Moed wijst de richting van het leven.
Nikolaas Sintobin sj
Reacties
Je bestaan is een samenspel van begaan zijn met.
Het ochtendgloren is een waarlijk geschenk en de avondgloed spreekt je zacht toe.
Houd moed mijn lieve liefste, ik ben bij je voor eeuwig en daarom altijd aanwezig.