Was Bakhita een uitzonderlijk mens? - Moed om te leven (2/8)
Voor het tijdschrift
“Liefke” schreef ik een overweging over “Moed om te leven”. Hier vind je
uittreksels (2/8)
Toen ik het levensverhaal van Bakhita las (Bakhita, Véronique Olmi, 2018) –
gebaseerd op haar autobiografie van 1931 - viel ik van de ene verbazing in de
andere. Hoe kan dit? Dat mensen een ander mens zoiets aandoen? Maar, meer nog, hoe
kan het dat je als mens daar zo uitkomt? Een studente vroeg Bakhita ooit wat ze
zou doen mocht ze haar kidnappers en beulen opnieuw ontmoeten. Ze antwoordde
dat ze op haar knieën zou vallen en hen de handen zou kussen. Immers, zonder die
kinderroof zou ze nooit in Italië terechtgekomen zijn en het leven geleid
hebben dat haar te beurt was gevallen.
Ten slotte nog dit: Bakhita is de naam die aan het jonge
kind gegeven werd door haar slavenhandelaar. Het betekent, in het Arabisch:
geluksmeisje. Bakhita hield van haar naam.
Was Bakhita een uitzonderlijk mens? Ongetwijfeld. Nochtans leek
ze geen bijzondere talenten te hebben. Ze leefde, alvast aan de buitenkant, het
leven van een Italiaanse volksvrouw. Ze deed wat andere gewone mensen doen. Niets
leek haar voor te bestemmen om uiteindelijk een wereldwijde beroemdheid te
worden, inspiratiebron voor talloze mensen. Mij heeft ze veel geleerd over wat
het kan betekenen voor een mens om moedig te zijn.
Wat is dat, moed?
Reacties