Groeien in gebed, dankzij de zee
Het was in een zomer in Ierland, in een klein
en lieflijk huis aan de rand van een lange en meestal verlaten kust langsheen
een zeearm. Ik gaf er een retraite.
We hadden erover nagedacht hoe we dingen
konden laten vallen, kwijtraken. Ik suggereerde de retraitanten om, als ze
ergens echt vanaf wilden – bijvoorbeeld angst, woede of een verborgen wrok –,
bij laag tij naar het strand te gaan en daar een of ander symbool van hun
probleem in het zand te stoppen, en om dan de volgende morgen naar het strand terug
te keren en te zien hoe, terwijl zij sliepen, de wisselende getijden hun
symbool hadden doen verdwijnen.
Ik vond het maar gepast die oefening ook zelf
te doen. Zo maakte ik die avond in het zand een tekening van een situatie
waarover ik mij veel zorgen maakte. Terwijl ik mijn symbool uittekende, werd ik
mij ervan bewust dat dit mij hielp om helder te maken waarover ik zo boos en
waarvoor ik zo bevreesd was. Dat tekenen in het zand, die nacht, had hetzelfde
effect als het toevertrouwen van mijn zorgen aan een wijze vriend. Het was ook
een weg om van vrees tot gebed te komen.
Margaret Silf
Margaret Silf
Reacties